خسرو نامه عطار

همه خون دلم بالا گرفتست
کنار من ز در دريا گرفتست

دو چشم من چو دايم درفشانست
بخون در خفت، بيداريش از انست

چو چشم من زخون در هم نيايد
زبي خوابيم هرگز کم نيايد

نگر تا چون در آيد خواب بر من
زچشم بسته چندين آب برمن

مرا بي شک چو باشد بستري نرم
دلم در گردد و چشمم شود گرم

مرا در آتش سوزان صبوري
بسي خوشتر که يکدم از تودوري

عجب دارم من بي صبر مانده
تويي ماه و منم در ابر مانده

شگفت آيد مرا اين مشکل من
دل تو سنگ و آتش در دل من

چو روي او بچشم تو در آمد
چو ببريد از تو خون از تو برآمد

چو خود کردي خطا ميداني اي چشم
مرا در خون چه ميگرداني اي چشم

چنان داني مرا در خون نهادن
که نتوانم قدم بيرون نهادن

مرا از خون دل بيخواب کردي
مرا صد گونه گل در آب کردي

تو کردي با دل من هرچه کردي
کنون خون ريز تا در خون بگردي

کنون چون زهر هجر او چشيدي
مخنث وار دامن در کشيدي

گرت بايد که يادآري در آغوش
قدحها زهر ناکامي بکن نوش

دلم را در ميان خون نهادي
چو خون روي از برم بيرون نهادي

ز وصلت در دلم بويي نهانست
که بيتو زندگي من از انست

ز تو آن بو اگر با من نبودي
بجان تو که جان در تن نبودي

ز خشم جان خود با خود بکينم
که تو در جاني و من جان نبينم

مرا مويي بتو اميد از آنست
که من با تو رسم آن در ميانست

بدرد هجر در جاويد بودن
بسي آسان تر از نوميد بودن

زيارم مي نبينم هيچ ياري
چو نيکو بنگرم در هيچ کاري

چوآبي سرنهم در خنجر تو
بآتش گر شوم دور از برتو

و گر در خونم آري همچو خنجر
ز خنجر سر برون آرم چو گوهر

اگر من در وفاي تو بميرم
کم عهد و وفاي تو نگيرم