167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
که تا بيرون نيارد بر من آتش
گليرا چون بود زين بيش طاقت
ز سر تا پاي گويي عين دردم
که من هستم، ننالي مرد باشي
ز من بگريجت با من مي ناستد
ز مستي داد خانه در خرابي
که صد غم ميخورم در هر دمي من
که در دام بلا افتاده ام من
غريب و بيکس و حيران نشسته
که با سيمرغ در يک آشيانم
درين سرگشتگي تا چند باشي
که در عشقش کم جان مي نگيري
چرا اين جان پرغم کم نگيرم
بزاري خون چکانم از دل سنگ
که گردد از زمين تا آسمان پر
که ديگر کس نبينم در جهان من
نهادم گوش بر در، چشم بر راه
چرا پس ز انتظار تو چنينم
چو شمعم خودبشت جان بر لب آيد
بروز و شب دلي در بسته تاکي
که در چشم من آن گنج روانست
که چشم من چو درياييست خونبار
ولي هم کي وضو از خون توان کرد
چنان رفت او که از چشمم برونشد
نيم نوميد کاخر در برايد