ديوان صائب

در دل افسرده مانيست سامان نشاط
در چنين فصلي که خون خاک مي آيد به جوش

در جدايي مي شود مژگان ما گوهرفشان
در بريدن آب چشم تاک مي آيدبه جوش

در حنا بندد ز غفلت پاي خواب آلود را
هرکه دارد سعي در رنگين دکان خويش

ريايي چون نگردد طاعت زاهد در آن مسجد
که باشد ازخدا در خلق دايم روي محرابش

ز بار دل به لرزيدن صنوبر راسبک سازد
اگر در بوستان در جلوه آيد سرو بالايش

نيست در صحبت اشراق زباني درکار
شمع آن به که بود در شب مهتاب خموش

شمع در پرده فانوس نيفتد ز زبان
نشود چشم سخنگوي تو در خواب خموش

گشايش ار طلبي روي در گلستان کن
که نيست غير گل و لاله حلقه در عيش

چون در سر تو ديده عبرت پذير نيست
در عين نوبهار چو نرگس به خواب باش

هرچند آب خضر رود در رکاب تو
در چشم خلق تشنه جگر چون سراب باش

در جلوه گاه حسن، سراپاي ديده باش
در پيش زنگي آينه زنگ ديده باش

در جويبار عقل به لنگر خرام کن
در بحر عشق کشتي طوفان رسيده باش

در جستجوي خانه در بسته است فيض
دايم چو غنچه سر به گريبان کشيده باش

در چشمها سبک زگراني شوند خلق
در محفلي که راه بيابي گران مباش

مرغي که در بهار چکد خونش ازفغان
در فصل برگريز چه باشد ترانه اش

يک مرد در قلمرو جرأت نيافتم
در دل چوآفتاب شکستم سنان خويش

در واديي که روبه قفا مي روند خلق
در قعر چاهم از نظر دوربين خويش

هر چند که در جهان نگنجد
جز در دل تنگ نيست جايش

مي تند در خانه هاي کهنه اکثر عنکبوت
بيشتر در طينت پيران بود مأواي حرص

پرتو خورشيد راآيينه در وجد آورد
در دل روشن کند آن يار سيم اندام رقص

سوداي زلف،حلقه بيرون در شود
در هر دلي که ريشه دواند خيال خط

مي پرستان در سر کوي مغان گردند جمع
تيرهاي راست در پيش نشان گردند جمع

خار اگر ريزند ارباب حسد در ديده ام
مايه بينش شود در چشم خونبارم چو شمع

مي پرد در جستن پروانه چشم روشنش
گر چه در ظاهر بلند افتاده استغناي شمع

هرچند در خاطر پروانه عاشق مصور گردد
مي توان ديد در آيينه بينايي شمع