خسرو نامه عطار

سپردندش بدست قاصد شاه
نهاد آن مرد قاصد پاي در راه

چو شکر هر دو با هم دوست باشيم
چو پسته هر دو در يک پوست باشيم

گر آبستن ز من انديش گيرد
چنين راه عدم در پيش گيرد

دمي صد کوس در صد جاي ميکوفت
علم بر وزن هر يک پاي ميکوفت

چو شب در پاي اسپ اشکال آمد
قراضه با سر غربال آمد

گروهي با سنانهاي زره سم
ز سرتا پاي در آهن شده گم

گروهي نيزه ها بر کف گرفته
جهاني نيستان در صف گرفته

چنان آواز او در عالم افتاد
که گفتي هر دو عالم بر هم افتاد

در انشب گل بيامد پيش دايه
چو خورشيدي که آيد پيش سايه

مژه چون سوزني در خون سرشته
که نتوان بست اين تب را برشته

بچربي دايه گفتش تو مکش خويش
که شب آبستنست و روز در پيش

بسا کس کز هوس جويي فروبرد
در آمد ديگري و آب او برد

يکي بهر تو در رنجي نشسته
دگر يک بر سر گنجي نشسته

يک در عشق رويت ميزند تيغ
دگر يک را زتو کاري بآميغ

کنون باري در شاديت بازست
که از تو تابغم راهي درازست

چو در روز دوم اين طاس زرين
بريخت از طشت زر سيماب پروين

چنان در هم شده رمح زره سم
که کرده روشني ره بر زمين گم

زبس خون کرد و لشکر ريخت در راه
ز عکس خون شفق شد چهره ماه

يکي خودي چو آيينه بسر بر
يکي جوشن پلنگينه ببر در

بشمشير آتش از آهن فشانده
چو کوهي سيم در آهن بمانده

بسر سبزي در آمد چون درختي
مبارز خواست و جولان کرد دلختي

ظفر با تيغ او همپشت ميشد
حسودش کفش در انگشت ميشد

چنان بانگي برآورد از جگر گاه
که در لرز او فتاد از کوه تا کاه

ز بانگ اوسپه در جست از جاي
نميدانست يک پر دل سر از پاي

به پيش هرمز آمد تيغ در دست
بتندي نعره زد چون شير سرمست