خسرو نامه عطار

چو آتش آب در ده کاسه يي زود
که عمر از کيسه ما رفت چون دود

چو ريزان شد شکوفه از درختان
ميي در ده چو روي نيکبختان

مي سر جوش را در ده صلايي
که درد ما نه سر دارد نه پايي

جوان و مست و عاشق در چنين حال
دلي بس پرسخن ليکن زبان لال

چمن در خاصيت چون مريم آمد
که فرزند چمن عيسي دم آمد

بدستي زلف گل آورده در چنگ
بدستي خورده مي از جام گلرنگ

ز بي صبري دل هرمز همي جست
که تا با گل مگر در کش کنددست

ز شرم او عرق ميريخت از گل
نهان ميکرد گل در زير سنبل

نخستين کوزه در دردي زني تو
اگر بخيه بدين خردي زني تو

دورخ بر هم لب از پاسخ فگندند
ببوسه اسب در شهرخ فگندند

چو جوزا آن دو مهوش روي در روي
ببوسه ديده هر يک موي بر موي

چو خوشتر باشد از دو عاشق نغز
دو شکرشان بهم بادام در مغز

زبان بگشاد هرمز در شب تار
که صبحا برمدم جز برلب يار

مدم کامشب بهم کاريست ما را
بشب در روز بازاريست مارا

دل هرمز در آنشب جوش ميزد
ز بيم روز نوشانوش ميزد

ندانم تا مرا در دلفروزي
چنين شب نيز خواهد بود روزي

بيا تا خوش بخسبيم و بخنديم
کليد بوسه در دريا فگنديم

تو آتش در جهان افگندي امشب
گلي زان بر جهان ميخندي امشب

نخواهد يافت الف بر ميم من راه
الف چيزي ندارد بوسه در خواه

اگر تو همچو سيمي ديد اين ميم
ندارد هيچ کاري سنگ در سيم

چو من در زاد خويش از بيست طاقم
مکن چون بيست عقد از جفت ساقم

چو از پرده بر ايد چست و چالاک
ببويند و بيندازند در خاک

ز گل هرمز بجوش آمد دگربار
که در شورم مکن اي خوش نمک يار

بلي در سنگ بودت نقش آتش
بجست اين آتش از سنگ تو خوش خوش

روا باشد که دوران زمانه
بود ما را در انجام از ميانه