خسرو نامه عطار

چون من چون شمع مردم در سحرگاه
چه حاصل گردهي پروانه آنگاه

هواي گل چو نيرنگ بلا زد
دلش چون ذره يي دم در هوا زد

مرا چون زين غرامت بيم جانست
سرم چون عنکبوتي در ميانست

نهم چون عنکبوتان تا ز آغاز
که در پرده نکوتر باشد اين راز

چو من در تنگ دارم هر دو شکر
مگس کي پرزند با هر دو دلبر

چو من چون عنکبوتان پرده دارم
مگس را زنده در پرده نيارم

اگر من يک مگس بينم برين در
زنم همچون مگس دو دست بر سر

زهر در دايه مشتي دم فروخواند
بسي افسانه و افسون برو خواند

جوابش دادکاي گل در جهان من
نديدم همچو هرمز يک جوان من

چنان در پسته تنگي بود و لغزش
که بيرون اوفتاد از پسته مغزش

چو من آن مرغ را بيدانه ديدم
بمشتي دانه در دامش کشيدم

دو دل در عيش جان افروز داريد
بهم هر دوشبي چون روز داريد

خدايم رحمتي بنهاد در تو
نکو کردي که رحمت باد بر تو

گل عاشق همه شب با دل افروز
شکر در تنگ خواهد داشت تا روز

نشسته بود هرمز منتظر وار
که تا با گل کند در باغ ديدار

دلش در بر تپان تا چون کند او
که خار گل زپا بيرون کند او

چو هرمز ديد در مهتاب ماهي
دلش بيهوش شد برداشت آهي

ازان در زير نقش روم بود او
که سرتا پاي همچون موم بود او

چو ماه او بخدمت راه بگرفت
زمين در پيش آمد ماه بگرفت

چو سايه از زمين بر ماه افتاد
گل خورشيد رخ در راه افتاد

نمازش برد گل زير چمن در
فتاده اين شکر لب و ان سمن بر

يکي را پاي در گل مانده از عشق
يکي را دست بر دل مانده از عشق

يکي چون ماه در تاب اوفتاده
يکي چون ماهي از آب او فتاده

گرفته بود دست دايه در دست
بديگر دست دست هرمز مست

ازان مجلس چو دوري چند برگشت
فلک در دور ازان خوشي بسر گشت