خسرو نامه عطار

گلي از عشق در جانم شکفته
وليک از چشم جانانم نهفته

تويي چون روز با نور الهي
منم چون شب بمانده در سياهي

همه شب در ميان خون بسر گشت
بهردم بند عشقش سخت تر گشت

عروس آسمان چون پرده درشد
مه روشن بزير پرده در شد

برآمد صبح همچون دايه پير
ببر در روز را پرورده از شير

چوشاه شرق در مغرب فروبست
پديد آمد ز مشرق چتر زربفت

چو ديدش دايه لب بگشاد از خشم
که اي در عشق آبت رفته از چشم

خرد در زير پاي آورده يي تو
نکو پندم بجا آورده يي تو

برون ناکرده سر از جيب هر روز
شوي دامن کشان در پاي ازين سوز

در آن انديشه يي تا بار ديگر
روي بر بام و سازي کار ديگر

چوشد بر بام هرمز بود در باغ
بيک ديدن نهادش برجگر داغ

برون افتاد چون آتش زبانش
ز حسرت آب آمد در دهانش

قضا رفته قلم تقدير رانده
شد او ناکام در زنجير مانده

بريز چشم روي دوست ميديد
رخ چون برگ گل در پوست ميديد

جهان چندانکه جزع از آب دم زد
ز سودا در دلش طغراي غم زد

چو هرمز حلقه زلفش چنان ديد
دل خود چون نگيني در ميان ديد

از آن گل مينمودش جيم با ميم
که يعني ملک جم دارم در اقليم

دلش ميگفت در عالم زنم من
چو جيم و ميم او بر هم زنم من

سر زلف چو سينش بي بهانه
کشيده کاف کفري در زمانه

بسي دل طره زلفش بخواري
بطا با دوخته در خرده کاري

ميان بسته بعشق او در اطراف
بسان لام الف از قاف تا قاف

چو جيم جعد را آورد در پيچ
هزاران دل چو و او عمر و بر هيچ

چنانش عشق گل در کار آورد
که هر مويش بعشق اقرار آورد

دمي در عشق اگر از جان برآيد
از آندم صد جهان طوفان برآيد

از ان دم دان که بلبل در سحر گاه
بصد زاري زند با عاشقان آه