ديوان صائب

در خاک و خون تپيده تيغ ترا بود
هر رخنه اي ز دل در ميخانه دگر

در زمين نيست گهر سنج، و گرنه
در پرده دل هست مراآبله بسيار

مرو ز گوشه عزلت به هيچ منظر ديگر
مجو بغير در دل گشايش از در ديگر

بغير در گه يزدان که چوب منع ندارد
مشو به قامت خم گشته حلقه در ديگر

در غبار خط نهان شدگرچه دام زلف او
صيدي از هر حلقه در مدنظر دارد هنوز

در چنين وقتي که صائب ساده لوحيهاست باب
تو ز کوته بينشي در جمع ديواني هنوز

نيست يک چهره شبنم زده در ساحت باغ
شرم در ديده گلزار نمانده است امروز

چه خيال است که در صومعه هابتوان يافت
در خرابات چو هشيار نمانده است امروز

ز عرض حال در ايام خط مشو غافل
که وقت شام بود تنگ در اداي نماز

در کاهش است از سخن خود سخن طراز
در سمين به رشته بود بوته گدار

صائب ارباب هوس در عهد اوآسوده اند
غمزه اش در کشتن عشاق بيباک است وبس

بوي گل رابود پاي دلنوازي در نگار
بلبل بي طالع ما داشت تا جا در قفس

گر ببينم روي گل را صبحگاهي در قفس
خط آزادي شود هر مد آهي در قفس

در گرفتاري است اندک التفاتي بي شمار
مي زند پهلو به شاخ گل، گياهي در قفس

باد غرور در سرحيران عشق نيست
در بحر آبگينه حبابي نديد کس

تا مگر صائب در فيضي به رويت وا شود
غنچه آسا در گلستان جهان دلتنگ باش

بي محبت مگذران عمر عزيز خويش را
در بهاران عندليب و در خزان پروانه باش

در عقيق بي نيازي هست آب صد محيط
نم اگر در قلزم اخضر نباشد گو مباش

در گلستان بي پر و بالي است تشريف وصال
بلبلان را قوت پرواز در پرگو مباش

در هوايت شاخ گل آغوش خالي کرده است
بيش ازين در تنگناي دام زنداني مباش

در رکاب برق دارد پاي، حسن نوبهار
تا گلي در باغ داري غنچه پيشاني مباش

در گذر صائب ز مطلبها که در ديوان عشق
هرکه بي مطلب نگردد برنيايد مطلبش

بيشتر در راه ميمانند خواب آلودگان
خواب در منزل کند آن کس که خوابي نيستش

خيره مي سازد نظر را در قبا سيمين برش
مي نمايد در صدف خود رافروغ گوهرش

هر دل مجروح کز مه طلعتي باشد کباب
هست در مهتاب گشتن در نمک خوابيدنش