خسرو نامه عطار

که ديد آخر چنين خطي شکر جوش
که خطت را نگشت او حلقه در گوش

که ديد آخر چنين رويي چو خورشيد
که پنهان داريش در سايه بيد

دولعلش سرخ تر از دانه نار
بيک دانه درون سي در شهوار

زبان منماي همچون پسته از کام
زبان در کامت آور همچو بادام

زبدنامي بتر چيزي دگر نيست
که در عالم زبد نامي بتر نيست

دو زلفش در سياهي قير فامست
بنا گوشش سپيدي شير فامست

چو بگشايند در چنين نافه خشک
سوي زلفش نويسد نامه يي مشک

که خواهد بود چون گل در جهان يار
زهي دولت زهي بخت و زهي کار

زماني موي هم در دست تابيد
زماني نيز بر هم دست يابيد

جواني ميکني در پيش من تو
حساب گور کن اي پيرزن تو

مشو در خون خويش و خون من تو
يکي ديگر گزين بيرون من تو

بهر نوعي که هست او آن خويشست
خداوندست و در فرمان خويشست

کجا در ماند از چون من کسي گل
که چون من خارره دارد بسي گل

برو اي شوم سر داده بتلبيس
که در شومي سبق بردي زابليس

چو زين شيوه سخن هرمز فروخواند
از ودايه چو خر در يخ فروماند

بهرمز گفت اي بيشرم آخر
شدي در سرد گويي گرم آخر

ببين کار جهان کاين روستايي
دهد در جادويي بر من گوايي

نشسته بود گلرخ ديده ها تر
دلي برخاسته دو چشم بر در

الااي دايه بس چستي تو در کار
ترا بايد فرستادن بهر کار

چراست اي دايه چنديني قرارت
که خونين شد دلم در انتظارت

بگ گفت اي عزيز جان مادر
نبردي پيش ازين فرمان ما در

چنانش يافتم در سر فرازي
که نتوان کرد با وي هيچ بازي

چو او بر ياد باغ پادشاهست
سري دارد که بادش در کلاهست

چو دايه گفت اين و گل شنيدش
چو بادي آتشي در سر دويدش

بد انسان در دلش افتاد جوشي
که پيدا شد زهر مويش خروشي