خسرو نامه عطار

زبستان سخن در فکر گلروي
چو سوسن ده زبان شو حال گل گوي

دلش در عشق آنگلرخ همي سوخت
چو شمع از تاب آن فرخ همي سوخت

بگل نزديک شد در رنج دوري
که برخيزد ز دست نا صبوري

تنش را ذره ها شد همچو سيماب
چگونه ذره آرد در هوا تاب

ازان خوابي بچشمم مي نيايد
که آب چشم، خوابم در ربايد

مگر خوابم ببست افگند در آب
که سربگشاد آب از چشم بيخواب

منم امشب چوشمعي عمر کوتاه
چنين در سوز مانده تا سحرگاه

مه گردون بداده پشت از خشم
زده انگشت شب انگشت در چشم

همه چوبک زنان بام گردون
فتاده مست سر،در طشت پرخون

گشاده زنگي شب دست ها را
در آتش کرده مار و اژدها را

چو شمعي مانده ام در سوز امشب
مگر شب را فروشد روز امشب

همه شب دايه گل را کوش ميداشت
در آن بيهوشي او را هوش ميداشت

بپهلو در بر آن مه بگرديد
ميان خاک و خون ره بگرديد

بگل گفت اي شده در خون جانم
بجانم سير کردي از جهانم

کجا در تو رسد سگ با قلاده
چو تو بر گاو افکندي لباده

نگر آنمرغ را در دام آري
وزو نزديک گل پيغام آري

بجوش آر از هواي من دماغش
بچربي روغني کن در چراغش

بجنبان آنسر زنجير با او
ز گل هرمز تو در گل گير بااو

چو صبح زود خيز و باد پيماي
زمانه بر نهاده در دهان ناي

کو اکب گشت از گردون گريزان
شفق شد در کنار خون گريزان

بزير آمد ز منظر دايه گل
بصحن باغ شد در سايه گل

چو مرغي در صفير آمد بآواز
که تا آنمرغ را آرد بپرواز

تو خود چون تاب آري مانده تنها
بتنهايي چمنده در چمنها

گسسته خواهندت شد دم بناکام
در انديش و دمي پيوسته کش جام

چو گشتي مست بر روي نگاري
مراغه کن دمي در مرغزاري