خسرو نامه عطار

دو چشم مور صد حلقه گشاده
ز عنبر بر در پسته نهاده

ز لعل او دميده خط شبرنگ
زرشک افگنده گلگون نعل در سنگ

نمود از لب دهان غنچه را دوست
خط سر سبز او چون غنچه در پوست

چو خط او بديدم زين دل تنگ
شدم در خط چو دل زدشيشه برسنگ

چو اول ديدمش در سايه بيد
بپيش حوض خفته همچو خورشيد

کله چون کوژبنهاد و کمر بست
همه خون در دل من چون جگر بست

منم در انتظار مرگ مانده
وزان شکر گلي بي برگ مانده

برو گو توچو ماهي من چو مهري
چو ذره رقص کن در پيش چهرم

کنون اي دايه دل پرداختم من
ترا دربان اين در ساختم من

ترا ياري چنين در پرده ناز
چرا با من نميگفتي يکي راز

ز گفت دايه شد در خشم گلرخ
بدو گفت اي بتلخي ز هر پاسخ

دل خود را بصد در پنددادم
چو پيمان بستدم سوگند دادم

دگر ره دايه شد زان کار دلتنگ
که گلرا عشق نقشي بود در سنگ

سخن را رنگ داد آن مرغ استاد
باستادي ز در بيرون فرستاد

زبانرا در فسون گل چنان کرد
که بلبل را زبان بند زبان کرد

بدست خويش افگندي تو در پاي
سرخود از يکي تا پاي بر جاي

چه خلقي تو چنين آشفته رفتار
که يک جو مي نگيرد در تو گفتار

بچشم تو اگر ديوست پر خشم
بچشم من چو مردم اوست در چشم

دمي نبود که در خوني نگردم
اگر عاشق شدم خوني نکردم

تو ميگفتي بگو، چون گفته شد راز
شدي در خشم و کردي فتنه آغاز

بده آبم چو قرعه بر من افتاد
که با تو نان من در روغن افتاد

شدم در پاي محنت پست تو من
فرو کوبم بسي از دست تومن

سگم خواندي و بانگم برزدي تو
چو گربه زود در بانگ آمدي تو

ترا صدبار گفتم هوش ميدار
سخن در گوش گير و گوش ميدار

زآه و ناله آن ماهپاره
بيک ره در خروش آمد ستاره