خسرو نامه عطار

زبان بگشاي تا مشکل چه داري
خدا داند که تا در دل چه داري

بجلدي آستين را در نوردي
همه شب بر کنار بام گردي

نهاده در کنار از ديده دودي
دلي پر درد ميگويي سرودي

گهي سنگي در اندازي به آبي
گهي سر سوي سنگ آري بخواني

گهي در دست گيري دسته گل
گهي نوحه کني بر بانگ بلبل

گهي بيرون کني دست از گريبان
گهي در پاي افتي همچو دامان

اگرچه من نيم حاضر جوابي
ز تو غايب نيم در هيچ بابي

شبي چندان نيابد چشم تو خواب
که منقاري زند يکمرغ در آب

چه ميخواهي ز پير ناتواني
که در عالم تويي او را وجاني

چو کوه قاف با من در کمر شد
ز آهم خون چشمم چون جگر شد

چنين دردي که در جانم نهفتست
زبانم پيش کس هرگز نگفتست

بجان پرورده ام من در کنارت
مشوش چون توانم ديد کارت

اگر بر گل فتد يک سايه گل
چو گل در خون نشيند دايه گل

کنم در کوزه جلاب تو شيرين
نه از يکسوي از دو سوي بالين

مرا در حق تو شفقت چنينست
ترا اي مهربان با من چه کينست

سبک روحي تو و از خشم تو من
گران جاني شدم در چشم تو من

سخنهاي مرا در تو اثر نيست
مرا با تو کنون کاري دگر نيست

سرش در گشت و چشمش رود خون شد
کجا بادايه آن از پل برون شد

که رسوا خواهيم کردن سرانجام
چه ميخواهي از اين افتاده در دام

همي از دست ندهي پيشه خويش
مرا بگذار در انديشه خويش

مرا از دست دل کاري فتادست
دلم در درد و تيماري فتادست

بگويم در جهان گردم نشانه
نگويم تا کي آرم اين بهانه

سخن تا در قفس پيوسته باشد
بسان تخم مرغي بسته باشد

بگويم با تو تا در جان نماند
که سوز عاشقان پنهان نماند

لب لعلش چو گلگونرا نهد ننگ
از و در سربگردد زلف شبرنگ