خسرو نامه عطار

بجز تو در جهان حاصل ندارم
برون از تو درون دل ندارم

نمودي روي از من زود رفتي
چو آتش در زدي چون دود رفتي

خوشا عشقي که باشد در جواني
خصوصا گر بود با کامراني

خوشا با يار کردن دست در کش
خصوصا گر بود يار تو سرکش

گل اندر پرده زان پرده بسر گشت
دو چشم پرده دارش پرده در گشت

گرفته موي او پيچيده در دست
فتاده روي بر هم خفته سر مست

چو تو در عشق چون بلبل نباشي
اگر بلبل براني گل نباشي

چو گل بشکفتي و خوارم نهادي
چو يوسف صاع در بارم نهادي

چو گل بشنود آن از خواب برجست
زبان بگشاد و صد فرياد در بست

چو تب در گل فکند از عشق تابي
عرق ريزان شد از گل چون گلابي

شبان روزي در آن تب زار ميسوخت
تنش همواره ناهموار ميسوخت

از آن بر بام داشت آن مرغ اميد
که تا هادي شود در پيش خورشيد

دلش در آرزوي چينه برخاست
چو مرغ از چار چوب سينه برخاست

دلش چون مرغ وحشي در غلو بود
صفير مرغ، بازش آرزو بود

دلش پر ميزد و بيشرم ميرفت
چو مرغي در هواي گرم ميرفت

دلش برداشته چون مرغ آواز
که اي هرمز بياچينه در انداز

نظر بگشاي تا بر بامت افتد
چو من مرغي مگر در دامت افتد

چو سر از چينه کردي در کمندم
بدست خويشتن نه پاي بندم

بشب در خواب ديدش گشت جوشان
بجست از جاي گريان و خروشان

چو عشق از در درآمد گام برداشت
گل بي صبر راه بام برداشت

جهاني بود در زير سياهي
بيار اميده دروي مرغ و ماهي

شبي در زير گرد تند پنهان
چو دوده ريخته بر روي قطران

گره بر جان پرتابم زدي تو
چه رنگست اينکه در آبم زدي تو

بهر ساعت سوي بام آوري راي
شوي گيسوکشان چون چنگ در پاي

يقين دانم که کارت مشکل افتاد
کزين مشکل بس آتش در دل افتاد