خسرو نامه عطار

جهان پيرست اما طفل سالست
که در پيريش طفلي همچو زالست

اگر جانست نام و گر جهانت
جهان بيجان کند در يک زمانت

درين عالم همه غرق جهاني
در آن عالم همه مشغول جاني

چو زن در خاک کرد آن مهربانرا
بجان پذرفت طفل دلستان را

چنان پرورده شد در پرده ناز
که بيرون نامدش از پرده آواز

چو در وي يک نظر ارزيد جاني
بمهرش هر نفس نازيد جاني

دل مه مرد از آن در گرامي
چو دريا موج ميزد شادکامي

چو وقت آمد که آن شهزاده بهرام
شود چون مشتري در علم احکام

بسي همزاد او با هم نشستند
همه از جان دلي در کار بستند

لغت ها ترکي و تازي در آموخت
ز عبري و ز رومي دل برافروخت

چنان بيدار بختي گشت هرمز
که نتوان ديد آن در خواب هرگز

چو رفتي از کمان تيرش بتعجيل
بپيکان در کشيدي مورد راميل

چو تيغ نيلگون در کف گرفتي
ز تيغش بحر نيلي کف گرفتي

اگر در پيش رمحش خاره بودي
بيکساعت همي صد پاره بودي

چو گوي آنماه افگندي بره در
مه از کويش ببردي گوي بر سر

در آمد خط سبزش از بناگوش
خطش شد سبزه زار چشمه نوش

بتي کو طوطي خطش بديدي
دلش در بر چو مرغي مي تپيدي

چو طوطي بود خطش پر گشاده
دري در بسته و شکر گشاده

ز سنبل در خط آمد لاله زارش
چو گلبرگي که باشد مشک خارش

چو هرمز در توانايي چنان شد
که هر مردي ز زورش ناتوان شد

بدل ميگفت مه مردم پدر نيست
مرا در دل ز مهر او اثر نيست

الا اي پيک باز تيز پرواز
چو در عالم نداري يک هم آواز

چو يک همدم نمي بينم زمانيت
که خواهد بود همدم در جهانيت

چنين گفت ان سخن ساز سخن سنج
که برده بود عمري در سخن رنج

که شاهنشاه خوزي دختري داشت
که هر موييش در خوبي سري داشت