خسرو نامه عطار

ز قفل غم دلش در بند آمد
بپيش مادر فرزند آمد

که از خاتون شنيدم پاسخ امروز
که داري در شکم دري شب افروز

مرا از درد تو فرمود بانو
که آن در را فرود آرم بدارو

ترا در خانه خود جاي سازم
زرويت خانه شهر آراي سازم

بيندازم ترا در خانه بستر
بيايم چون قلم پيش تو بر سر

شد آبستن از آن انديشه بي خويش
چو مستسقي شکم بنهاد در پيش

نميدانست آن آبستني شاه
که شب آبستنست و طفل در راه

در آنخانه پر از خون کرد طاسي
نهاد اين کار را بر خون اساسي

که دارو دادم و خون شد روانه
زهي دارو که در خون کرد خانه

شنود آن قول خاتون، مکر نشناخت
چو چنگش در درون پرده بنواخت

چو خون خصم در گردن نشايد
بيک دارو دو خون کردن نشايد

کنيزک پرده دار کار او شد
چو مه در پرده خدمتگار او شد

چو آمد بر زمين آن سرو دلخواه
خجل در پرده شد بر آسمان ماه

چنين دانم که از درياي عنصر
نظير او نخيزد دانه در

که ميدانست کان گل را بناچار
گلي در آب خواهد بود پرخار

ولي چون کار سخت افتاد، ناکام
چو مرغي ماند بي دردانه در دام

کنيزک دل از آن بنگاه برداشت
بکشتي در نشست و راه برداشت

دو گنجش بود در کشتي نهاده
يکي از زر دگر از شاه زاده

کنار بحر جمعي کاروان بود
شکر لب همچو شمعي در ميان بود

همه شب شب سياهي ميسر شتي
شتر در شب سياهي مينوشتي

بگرد کاروان بس حلقه کردند
ز حلق آن حلقه در خون غرقه کردند

ز دست روز گارش پاي در گل
زچرخ بيسر وپا دست بر دل

در آن صحرا ز ابر افزون گرسته
وزو هر سنگ صحرا خون گرسته

چو تنگي ديد در صحراي سينه
ز سينه ريخت بر صحرا خزينه

دکاني بود پيشش سر کشيده
فلک بابام او سر در کشيده