خسرو نامه عطار

ز عدلش چشمهاي فتنه در خواب
ز جودش ابر گريان، بحر غرقاب

بهر کشور که شه لشکر کشيدي
در آن کشور کسي لشکر نديدي

بقاي ما بلاي ماست ما را
که راحت در فناي ماست ما را

شه از انديشه در شب افروز
حکيمانرا برخود خواند يک روز

کند در دست شستن همت من
بهشت عدن را طشتي مثمن

اگر بر خود بپيچم ز آتش خشم
ز بيمم آتش آرد آب در چشم

اگر گرميم بيند دوزخ، از شرم
فتد در سردسيري با دلي گرم

چو رايم در اسد امد علم زد
اسد شير علم شد تا که دم زد

خطاي ترک در من دايم آمد
خطا گفتم صوابم خادم آمد

کجا در خواب بيند چشم جاني
ببيداري چو بخت من جواني

چو شه را در دل آمد اين بشارت
دلش گفتي که شادي کرد غارت

کنيزي بود قيصر را در ايوان
که بودش مشتري هندوي دربان

نبودي آدمي در روم و بغداد
بزيبايي آن حور پري زاد

در ايوان شد شه قيصر بشبگاه
نشسته بود آن بت روي چون ماه

بچربي گفت جانا در برم کش
بنقدي بوسه يي دو بر سرم کش

چو شه بر تل سيمين برد خيمه
شد از ياقوت، درج در دو نيمه

درآمد آب گرم از بادگيري
شکر در لب گداخت و ريخت شيري

برون شد از جزيره همچو بادي
که پيکي در رسيدش بامدادي

در و دشت از سپاه او سيه شد
ز بيم شاه رنگ از روي مه شد

در آهن غرق کرده همچنان سم
مگر چشم، از دو گوش اسب تادم

نمي افکند جوشن بيم آن بود
وليکن پاي گاوي در ميان بود

کنون بنگر که چرخ حقه کردار
چگونه مهره گردانيد در کار

چو شد بيرون بکرد انديشه آن ماه
نداد آن گفت را در گوش دل راه

گنه نبود بترزين در طبيعت
مکن با بي گناهي اين صنيعت

دل قيصر اگر گردد خبردار
مرا در خون بگرداند چو برگار