خسرو نامه عطار

چو او در دين پيغمبر فروشد
بجاي او نشست آن بحرو اوشد

چه ميگويي که هر دو در مقابل
يکي اندو دو ميبيني تو احول

اگر زيشان تو در دل خشم داري
دو چشمت کوربين گر چشم داري

هر آن علمي که در لوح جهانست
باقصي الغاية او را نقد جانست

چو رو آورد در معلوم پيوست
همه پشتش وراي روي آن هست

چو بود او در شريعت شافعي دوست
طريقت را علي الحق شافعي اوست

همه اسرار قرآنش عيانست
که با او علم مطلق در ميانست

مرا در خرمن او خوشه چين دار
ز نور او دلم را راه بين دار

چو تو در وقت خود همتا نداري
هنر داري چرا پيدا نياري

چو در باب سخن صاحبقراني
چرا اي خوش زبان خامش زباني

بدرج دل رسان در شب افروز
بچشم عقل روشن دار چون روز

در آن شب مشتري از قوس ميتافت
جهان از نور چون فردوس ميتافت

بآخر چون با شعار او فتاديم
ز کار رفته در کار او فتاديم

چوبيشک بي نظيري در سخن تو
سخن گويي خويش اظهار کن تو

قلم را سر برون دادم ز پنجه
بماندم همچو کاغذ در شکنجه

رفيقي داشتم کو حاصلي داشت
بجان در کار من بسته دلي داشت

چو در اسرار نامه گفته يي باز
دو موضع کرده يي يک چيز آغاز

ترا دادست اين قوت خداوند
که در توحيد و نعتت نيست مانند

سخن بعضي که چون زر نامور شد
در آتش بردمش تا آب زر شد

چو در افسانه گل بايدت بود
هزار آوا چو بلبل بايدت بود

ز بلبل بيقراري بيش داري
که شرح عشق گل در پيش داري

مپرس از عدل او در کشور روم
و گرنامش بپرسي قيصر روم

ز بس کو در جهان داد و دهش کرد
جهان تند خورا خوش منش کرد

ازان زيباست شه را شهرياري
که در شاهي کند درويش داري

نه شمشير آن تواند کرد و نه تير
که در وقت سحر آه دل پير