خسرو نامه عطار

چو يافت از فقر پيغمبر نسيمي
همه در باخت جز هيچ و گليمي

چو در عالم دميد آن صبح انوار
کواکب رنگ او گيرند هموار

اگر چه بود ملکي در ميانش
نمي ارزيد ملکي يک زمانش

چو در دنيا نمي گنجيد آن نور
چراغي شد ميان جنت وحور

چو زو ابليس شد کور اول کار
از آن در خصمي او با توشد يار

کسي کو اعجمي افتاد در راه
ز سعي او مسلمان گشت و آگاه

گراو هرگز نکردي نشر ايمان
که گشتي در عجم هرگز مسلمان

دلش در علم و تقوي عالمي پاک
نبي را ونبي را همدمي پاک

چنان آن گوهر پاکش صفا داشت
که در درياي قرآن آشنا داشت

زهر نقطه که در اسرار ميگشت
بگرد نقطه چون پرگار ميگشت

چو اصل اهل بيت افتاد حيدر
بلي بايست شهر علم را در

که گر در باء بسم الله ز اسرار
کنم تضيف بيش از ده شتروار

که در دين تو دنيا بند جانست
تو ميداني که اين خاتم از آنست

چو شد زين سر عالي سر فراز او
بسايل داد خاتم در نمازاو

کسي کو در حقيقت تشنه جانست
که کلي سير از کار جهانست

زجودش هفت درياف هشت آمد
ز شوقش نه فلک در گشت آمد

مربع زان سه آمد جوهر او
مثلث دو مثني در بر او

چو دو ميراث مشکين زان سه تن داشت
چو جان در بر ازو با خويشتن داشت

ببرد اين راه او گر مبتلا بود
ولي خونريز او در کربلا بود

چو آن خورشيد دين شد ناپديدار
در آن خون چرخ ميگردد چو پرگار

قضا در جنگ او آمد فروتر
که از يوسف همه چيزي نکوتر

چو در دين محمد داد دين داد
محمد را چنين بود و چنين داد

چو او استاد دين آمد در اسرار
چو تو بگذشتي از قرآن و اخبار

اگر در فقه صد جامع کبيرست
ز يک شاگردش آن جامع صغيرست

کسي کوابن عم مصطفي بود
امامت در دو کون او را روا بود