خسرو نامه عطار

از آن در راه قلبش منزل آمد
که پر دل رفت او و پردل آمد

وليک ار سنگ در مردم فروزيم
بت سنگين و سنگين دل بسوزيم

چو خصمت کرد جنگ سنگ آغاز
تو نيزا يشمع دين سنگي در انداز

سهيل شرع او را جدي بشناخت
اديم از بهر نعلينش در انداخت

فلک در آستين صد جان برآمد
بخدمت چون گريبان بر سرآمد

چو با جان در طبق پيش آمدش باز
چو طاق آمد بخدمت شد سرافراز

فلک از راه او کحلي طلب کرد
که در چشم کوا کب شب بشب کرد

قلم در پيش او لوحي فرو خواند
بسي عرش آيه الکرسي بروخواند

چو شد القصه در صدر طريقت
سبق گفت انبيا را از حقيقت

اگر سازد و گر سوزد چنان به
نيم من در ميان حق جاودان به

چو او در بندگي داد قدم داد
خداوندش چنين کوس و علم داد

عدد از ماه تا ماهيست در راه
عدد گم گشت باقي ماند يک ماه

چه کژ موييست در چشم تو افلاک
بيک يک مينگر لا تعدعيناک

نظر در عکس اين قوم اصفيااند
ولاتطرد که عکس نور ما اند

ز امت در سخن آمد زماني
بدو بخشيد امت را جهاني

چو در ميمي که ميگويي دو ميمست
بهريک ميم يک عالم مقيمست

چو اين عالم در انعالم نهان شد
دوميم آمد يکي، وحدت عيان شد

چو تشريف لعمرک بر سر افکند
دو گيسوي مسلسل در بر افکند

همه خطها از آن در درج او بود
که دخل کل عالم خرج او بود

زهي در حلقه گيسوت مضمر
برات هشت خلد و هفت اختر

کسي کو در قيامت قطب مردانست
وزو هفت آسياي چرخ گردانست

چو دارد خط خق نقش دل خويش
چه بنويسد، چنان خطيش در پيش

خدا چون خواند در دارالسلامش
چه خواهد خواند اين خواندن تمامش

بسي سرسبزي و نورش از آن بود
که در سر حقيقت آسمان بود

اگر من ذره ام اميدوارم
که در پرده چو تو خورشيد دارم