خسرو نامه عطار

چو تو بي او نيي تو کيستي اوست
همه اوست اي تو در معني همه پوست

ترا دشمن تويي از خود حذر کن
اگر خاکيست در کان تو زر کن

چو تو کم ميتواني گشت جاويد
در آن نوري که عکس اوست خورشيد

کسي کو در ميان کعبه زادست
همه سوبي برو کعبه گشادست

ولي قومي که در ره خيره گشتند
بدو چشم جهان بين تيره گشتند

ولي چون آفتاب آيد پديدار
نماند سايه را در ديده مقدار

کسي کو محو آن خورشيد گردد
فنايي در بقا جاويد گردد

اگر خواهي که يابي آن گهر باز
چو پروانه وجود خويش در باز

چنين آمد ز حق کانانکه هستند
چو جان در راه او بازند رستند

همه عالم تهي پر بر هم آميخت
تعجب با تحير در هم آميخت

چو تو هستي خدايا ما که باشيم
کميم از قطره در دريا که باشيم

چو استحقاق هستي نيست در کس
ترا قيومي و هستي ترا بس

خيال معرفت در ما از آنست
که آن دريا ازين قطره نهانست

ز بوقلمون عالم در غروري
سرابي آب مي بيني که دوري

ز تاريکي در آوردي تو ما را
بتاريکي فرو بردي تو ما را

سر مويي مرا معلوم گردان
که در دست توام چون موم گردان

مرا چون در عدم ميديده يي تو
که مال و نفس من بخريده يي تو

در آنساعت که ما و من نماند
چراغ عمر را روغن نماند

بجز تو در جهان کس را ندانم
بجز تو جاودان کسرا نخوانم

در آن ره آن قدمها را شمارست
چنين دانم که بيش از صد هزارست

چو شد خاک رهش در هم سرشته
سجودش کرد صد عالم فرشته

درين نه طاق ازرق خيمه افراخت
بچفته طاق نو شروان در انداخت

زچشم بدچو سربرداشت بدخواه
مگر عقرب از آن افتاد در راه

در آمد جبرييل آن پيک کونين
يک تير از کمان قاب قوسين

بهر منزل که ميگردد شب و روز
ترا ميخواند اي در شب افروز