اشتر نامه عطار

اي بسا مؤمن که با توحيد رفت
عاقبت در منزل تفريد رفت

اي بسا ساکن که اندر ره فتاد
در ره جانان ز دل ناگه فتاد

اي بسا عاقل که اندر عاقبت
باز ديد او عاقبت در عافيت

اي بسا معني که بر دعوي بماند
عاقبت در رمز بي معني بماند

اي بسا شاهان که کمتر از گدا
آمدند آخر در اين عين بلا

اي بسا صادق که در کار آمدند
از وجود و جان که بيزار آمدند

اي بسا در ره بماند عاقبت
راه بردند اندر آن کل عاقبت

اي بسا عزت که در دل اوفتاد
از نهيب عزت کل اوفتاد

اي بسا راهي که بي رهبان بماند
زانک بي رهبان در آن رهبان بماند

چند گويم راه بايد کرد راه
تا رهي در عز و قرب پادشاه

تا ز جان خود نبرم مردوار
کي توانم بود در ره مرد کار

در رسيد او پرده هفتم تمام
ديد آنجا گه مقام بي مقام

پرده رفته ذات بي وصف و صفت
در کمال قل هوالله معرفت

چون در آن کون پر از عزت رسيد
يک تني از ذات پاک او بديد

دفتري در دست و معني پرعدد
اندر آنجا قل هوالله احد

جوهري در دست چپ با دفتري
جوهري چه جوهري چه گوهري

جوهري کان از دو عالم بيش بود
سر ز هيبت در فکنده پيش بود

سالک ره کرده اندر نيستي
ديده خود را در مقام نيستي

کرد بر وي از ارادت يک سلام
داد وي در هر سلامي بي کلام

پرتو نور تو زد ناگه علم
پيش خود هم با وجودت در عدم

کز کجا اينجا فتادم ناگهان
نور دايم کن پياپي در بيان

اين چنين جائي که اينجا آمدم
چون در اين جاگاه پيدا آمدم

من عجايب در عجب ديدم کنون
مر مرا راهي نما اي رهنمون

خسرو نامه عطار

سر چرخ فلک در چنبر آورد
بصد دستش فرو برد و برآورد

چو آتش گرم در راهش قدم زد
فرو کرد آب رويش تا علم زد