اشتر نامه عطار

اي دل آخر در فناي او مترس
چند باشي بازمانده باز پس

اي دل آخر چند نازي جان بباز
در نشيبي چند مي جوئي فراز

ره روان رفتند و تو در پرده
همچنان مي جويي و گم کرده

ره روان رفتند و تو درمانده خود
همچنان در گفتن خود مانده خود

راه رو يا اندرين پرده بسوز
همچو اين واصل در آنجا برفروز

ره رو آخر ياز خود بگذر بکل
يکزمان در سوي خود بنگر بذل

راه کن تو تا مگر واصل شوي
در مراد خود مگر حاصل شوي

جان خود ايثار کن در وصل دوست
تا ببيني يکزمان تو وصل دوست

گر بخواهي ماند آنجا گاه باز
در نشيبي کي ببيني عين راز

اين همه گفتم ترا اي جان من
برده چندين زبانها در سخن

چون شوي فاني تو اينجا در صفت
آنگهي يابي کمال معرفت

هر که فاني شد بقاي کل بيافت
بعد از آن در سوي آن حضرت شتافت

هر که فاني شد خرد با او چکار
در بقاي کل شود کل رستگار

چون ترا فاني بخواهد شد عقول
چند خواهي بد در اينجا بي اصول

چون تو فاني مي شوي از خود بمير
بعد از آن تو حلقه آن در بگير

چون تو فاني مي شوي در چند و چون
گشته تو درميان پرده خون

چون تو فاني مي شوي بردار گام
هر زماني در مکاني دار کام

چون تو فاني مي شوي اين جايگاه
هم در آنجا گرد فاني پيش شاه

بگذر از خود سوي حق اشتاب کن
خويش را در عين فتح الباب کن

بگذر از خود يکزمان ايمن مشو
هر چه پيش آيد در آن ساکن مشو

بگذر از خود حق شو و باطل مگوي
بيش از اين باطل در اين حاصل مجوي

باز جوي از خود گذر کن در گذر
تا کمالي باشدت اندرنظر

هر که آمد محرم اسرار گشت
از خودي در بيخودي بيزار گشت

هر که آمد رنج را ديد و بلا
اندر اين رنج و بلا شد در فنا

اي بسا سالک که هالک شد ازين
گرچه در ره بود مرد راه بين