ديوان صائب

خنده کردي در گلستان غنچه ها
شور محشر در نمکدان ريختند

در دل هر ذره آن خورشيد هست
شد ترا آيينه در گل ناپديد

در ابر فروغ مه پوشيده نمي ماند
آن را که تويي در دل سيماي دگردارد

در حلقه زلف او دل راست عجب شوري
در سلسله ديوانه غوغاي دگردارد

در سينه خم هر چند بي جوش نمي باشد
در کاسه سرها مي غوغاي دگردارد

اي زياد لعل ميگون تو کام جان لذيذ
در فراقت در دل شبهاي تار افغان لذيذ

در آفتاب توان زير ابر ديد دلير
جمال يار بود در ته نقاب لذيذ

آن تيغ آبدار در آغوش زخم من
در کام تشنه است چو آب روان لذيذ

برگ را در بر گريزاز خودفشاندن جود نيست
درهم و دينار را در زندگاني کن نثار

هست در دست فلاخن نبض سر گردانيم
چون رگ سنگ است در دستم عنان اختيار

جام لبريزي است در گردش ميان ميکشان
مردمک در حلقه آن چشمهاي پر خمار

مردمک راکن نظر در چشم شرم آلود او
گر نديدي مريم آورده عيسي در کنار

در سواد چشم او بنگر نگاه گرم را
گر نديدي برق در ابر سياه نوبهار

يک نظر دزديده در صبح بنا گوش توديد
پرتو خورشيد شد در ديده روزن غبار

در سراي مردم بي برگ چون مهمان شوي
مهر بر لب زن ،فضولي رابرون در گذار

فارغ از دامند مرغان سبک پر در گذار
خامه رامانع ز جولان نيست مسطر در گذار

چون تواند کاه پشت خويش بر ديوارداد؟
کوه در جايي که باشد همچو صرصر در گذار

در شبستاني که من درخواب غفلت رفته ام
چون سپندگرم جولان است مجمر در گذار

در گذار سيل نتوان پشت بر ديوار داد
در سواد ديده من خواب چون گيرد قرار؟

خانه در بسته زندان است بر روشندلان
در خم و ميناشراب ناب چون گيرد قرار؟

آستين در منع اشک ماعبث پيچيده است
طفل بازيگوش کي در خانه مي گيرد قرار؟

آسمان بيهوده در انديشه تسخير ماست
باده پر زور در مينا نمي گيرد قرار

تا نظر بازست، دل در سينه دارد اضطراب
شمع بي فانوس در صحرا نمي گيرد قرار

غير دريا، سيل در هر جا بود زندان اوست
عاشق شوريده در دنيا نمي گيردقرار

در عزاي کوهکن هر نوبهار از بيکسي
چاک سازد لاله چندين پيرهن در کوهسار