اشتر نامه عطار

عقل پنهان گشت و او را پرده است
در ميان پرده ها خو کرده است

کل رازم فهم شد در جاي خود
نيست چيزي ديگرم همتاي خود

هيچ ديگر در خيالم راه نيست
هيچکس از وقت من آگاه نيست

جان جاني هم عياني در نظر
باخبر هستم ز عشقت بي خبر

ما هم و افتاده اندر تف و تاب
همچنان مستغرقم در فتح باب

نه شبم نه روز هم روز و شبم
بي تو اکنون در ميان ماتمم

در نهانم آشکارم از همه
اين زمان چون بردبارم از همه

ذات خواهم گشت در ذات تو من
تا شود منزلگه ذات تو من

در زمانم بي زمانم بي مکان
هم زمان بي مکان اندر عيان

بحر گردون موج گردم لاجرم
عرش گشتم در درون فرش هم

فرشم و عرش تو گشتم پايدار
اين زمان در عرش هستم گوشوار

در مقامات تو کلم بي خلاف
اين زمان گفتم حديث بي گزاف

عارفم مستغني از کل شده
اولم در آخر تو گم بده

گرچه بسياري بخواهم گفت باز
هم در اسرار خواهم سفت باز

چون يقيني پس چرا اندر گمان
داشتي در پرده خويشم نهان

از نهان و از عيان هر دو يکم
در تمامت جزو و کل مستغرقم

کل کل گشتيم و در ذات آمديم
کل کل هستيم و کلات آمديم

در صفات خود صفت بگذاشتم
هر چه فاني بد بکل بگذاشتم

در عيان گشتم نهاني زين غرض
تا نداند راز و حالم بدغرض

در ره توحيد فاني گشته ام
غرق آب زندگاني گشته ام

معرفت شد جمله در يکي تمام
اين زمان يکي ترا بينم مدام

حق طلب ميباش تا تو حق شوي
در کمال عشق مستغرق شوي

صورت تو در خودي خودبين شده
زانک بيخود گشته و ره بين شده

چون برافتد صورت حسي ترا
تو فنا گردي در آن عز بقا

چون برافتد صورتت عاشق شوي
در کمال او ز جان لايق شوي