اشتر نامه عطار

در صفات من شوي تو بي صفات
ذات من گردي اگر گردي تو ذات

عاشق آسا آمدي در سوي من
هم بديدي رمزهاي کوي من

آنچه در مفهوم تو آمد يقين
همچنان راهست تو هم راه بين

آن کمال ديگرست اندر جهان
در ميان پرده ها گشته نهان

در نگر کاين سر هم از خود رفته است
تو چنان داني که از خودرفته است

اين زمان هم با خود و هم بيخودست
در مقام کل فتاده بي خودست

راز ما ميداند او اين جايگاه
باز مانده در درون پرده گاه

اين زمان اندر نظر او بيهش است
در چنان بيهوشي او خوش خوشست

برق استغنا چنان آيد ز دور
آتشي گردد در آنجا همچو نور

عشق ما اينست هم در عاقبت
ره نداني تا که جويي عافيت

عشق ما هرگز نداند عقل بين
در گمان هرگز کجا باشد يقين

رمز من نه عقل داند اندرين
در گمانت عقل کي يابد يقين

آتشش از پاي تا سر در گرفت
خوش همي سوزيد و خاکستر گرفت

همچنان در عشق پا تا سر ببود
بود آوازش ولي صورت نبود

همچنان مي گفت اي کلي شده
کام خود در عاقبت تو بستده

هست گشتم نيستم در پرده من
پرده ها کرده همي بر گرد من

وارهيدم من ازين رنج و الم
بي وجودم روح پاکم در عدم

در تن و بي تن چو تنها گشته ام
اين زمان بي تن بخون آغشته ام

در تو گم گشتم چو تنها آمدم
بي تنم اما چو شيدا آمدم

پرده ام نه پرده ام در پرده ام
نه چو سالک اين زمان ره کرده ام

راز دارم از تو اما در نهان
بي خودم اما حقيقت بر عيان

واصلم در ذات تو فاني شده
از برون پرده اعياني شده

واصلم در ذات تو افتاده من
سر بسوي حکم تو بنهاده من

عقل و جان ايثار کردم زين مقام
تا شدم در ذات تو فاني تمام

عقل بيرون ماند و شد در پرده او
همچو تو، من خويشتن گم کرده او