اشتر نامه عطار

عشق بد مغز تمامت کاينات
راه برده در صفات نور ذات

راز خود با عاشقان خود بگفت
هر کسي بر گونه اين در بسفت

در درياي حقيقي باز يافت
همچو او ديگر کسي هرگز نيافت

عشق مغزي مينمايد سوي دوست
تو بماندي در ميانه جمله پوست

گر ترا خود عقل و جان باشد قبول
کي شوي در عشق تو صاحب وصول

صورت عقلست در نقلي از آن
کي خبر يابي ز سر بي نشان

چون بماندي در مقام عقل تو
گوش کن از هر کسي هر نقل تو

عقل کل چون مر ترا صورت بديد
در مقام جمع حشمت آرميد

چون تو بر عقل اين ره کل ميروي
پاي بسته در بن ذل ميروي

آتشي در پيش و راهي سخت دور
تن ضعيف و دل شده از وي نفور

آتش طبعيت پر از مشعله
در دل تو او فکنده ولوله

آتش طبعيت با راي و هوس
زان بماندي در پس پرده ز پس

اندر آتش هيچکس چون خوش بود
زآنکه آتش در زمستان خوش بود

خوش تو اندر راستي خوش خوشي
پاي تا سر در درون آتشي

خواب در آتش کني هر لحظه تو
کي تواني کرد راه پرده تو

اي دريغا آتشت در راه شد
همرهي ناخوش ترا همراه شد

آتش معني نسوزد عاشقان
ليک عاشق خويش را سوزد در آن

انبيا را آتش معني بدست
ليک ايشان را در آن دعوي بدست

هر که او تسليم شد در آتشش
گشت ريحان و گل آنجا آتشش

کل آتش چون خليل کل پديد
بعد از آن گلها در آنجا بشکفيد

تن فدا مانند ابراهيم کن
جان خود در راه او تسليم کن

تن فدا کن هر زمان در راه حق
تا شود اين جان تو آگاه حق

دل ترا آئينه کون و مکان
اين زمان در صورت حسي نهان

زنگ شرک آورده در وي بسي
کي نمايد مر ترا زين سربسي

تا بدين آئينه تو راهي بري
در زماني هر دو عالم بنگري