اشتر نامه عطار

راه خود چون خود روي ره گم کني
قطره هرگز در کجا قلزم کني

راه استغناست تو مردانه باش
در جنون عشق کل ديوانه باش

همچو تو در پرده ايشان رازجوي
سر خود با اين کسان ديگر مگوي

چون کسي در خويشتن مانده بود
راز تو زو کي همي خوانده بود

درد خود با يار خود نه در ميان
تا ترا بکند دوا اندر زمان

عاقبت چون راه آمد در سلوک
شمس را اين ره بسي کرد آن دلوک

سالکان اين پرده از هم بردرند
در يقين افتند و از شک بگذرند

تا يقين رخ هر دمي ننمايدت
از کجا اين راز در بگشايدت

گر يقين ناگاه افتد در نظر
هر دو عالم رخ نمايد سر بسر

معرفت راهيست در آشيانه اش
تو مگرد از وي نظر کن خانه اش

معرفت بسيار ليکن معرفت
کي تواند بود در شرح و صفت

گر نبودي معرفت در کاينات
کي شدي هرگز عيان اين صفات

گر نبودي معرفت ز آغاز کار
کي بدي هرگز عددها در شمار

گر نبودي معرفت با شيث هم
کي زدي در راه بي منزل قدم

گر نبودي معرفت هم با خليل
کي بکردي جان و دل در ره سبيل

گر نبودي معرفت با زکريا
جان کجا کردي در آن دم او فدا

او اگر اين ره نکردي در بيان
کي بدانستي مرين ره را عيان

گر نه او کردي صفت در هر صفت
کي بدي هر ذره را معرفت

عقل کل باشد نمودار يقين
تا شود در پيش مرد راه بين

آنچه او از راه شرح کل بگفت
در رموز او کجا داند نهفت

او رموز اندر رموز آورده است
زانکه او را در درون پرده است

در سلوک خود بسي هم راز کرد
خويشتن با خويشتن دمساز کرد

عشق از وي زاد گرچه ره نبرد
در کمال خويشتن راهي سپرد

جوهري آمد عجايب در عجيب
او بدي از کاينات جان حسيب

در درون جان بجانان راه يافت
اين کمال از شوق الاالله يافت