اشتر نامه عطار

تا دمي واصل شوي در خاک و خون
چند خواهي ماند از پرده برون

راه کل پايان ندارد در نظر
چون برفتي از صور يابي خبر

چون برون آيي ز صورت در زمان
روي يار خويشتن بيني عيان

راه کل راهيست دشوار و دراز
گرچه در پيشي تو چنديني مناز

چون که حق بيني نگهدار اين کمال
تا نيفتي در سلوک بي زوال

چون دل تو محو گردد در صفات
تافتن گيرد ز حضرت نور ذات

ديده چون از اشک پر نم باشدت
هر چه مي خواهي در آن دم باشدت

در گذر از کون و اندر ره مايست
زانکه اول تا باخر هم يکيست

نقش برگير از ميان آزاد کن
بس يقين را در ميان بنياد کن

آنکه ره را ديد باشد ذوفنون
او شود در راه عشقت رهنمون

جان خود در راه عشق باختند
هر چه شان بد جملگي درباختند

درد بايد درد بي حد از فراق
هر زمان در راه او پر اشتياق

درد بايد تا ببيني تو دوا
درد درمانست در عين جفا

درد عشقست از کمال شوق او
هست درمان دايما در ذوق او

تو ببازي کي رسي در يار خود
چونکه هستي بي خبر از کار خود

هر که اين بر خواند او آگه شود
عاشق آسا آنگهي در ره شود

جمله يک رازست اما در نهان
هر زماني ميشود عين عيان

گر تو عمري در جهان باشي دمي
اين کتاب من بخواني هر دمي

اين رموز از عالم پاک آمدست
در ميان زهر ترياک آمدست

درد او خوشتر ز درمان نوش کن
هر زمان در درد جان بيهوش کن

پرده رازت در آنجا برگشاي
تا ترا مر عشق باشد رهنماي

چون رهت در عشق آمد پايدار
راه عشق اينست از من گوش دار

چون ترا همراز نبود زين ميان
تا ترا باشد در آنجا ترجمان

ترجمان عشق ره برد اندرين
تا رساند مر ترا در ره يقين

اين زمان در راه بسياري شدند
گرچه اندر راه بسياري بدند