اشتر نامه عطار

گفت اي استاد دور از انقلاب
از چه افکندي مرا در اضطراب

گر دهي راهم بيابم دور چرخ
چون دهي راهم رسم در غور چرخ

گفت بسم الله که استاد جهان
مي برد اينجا ترا در ميهمان

دست او بگرفت و شد در پرده باز
او فکند آن لحظه از هم پرده باز

چون درون پرده شد بي خويشتن
در گذشته از وجود و جان و تن

بود نوري سبز با او تاب دار
در صفت مانند حوضي آب دار

گفت اي استاد اي تو پرده در
چيست با من تو بيان کن اين خبر

چند ترسان باشي و بيخود شوي
نيک مي بين تا نباشي در بدي

در سلوک آتش طبعي ممان
سر ما را هم ز ما تو باز دان

جملگي در روشني او شده
کام نور از کام کامش بستده

گفت استادش که اين خرمن گه است
روشني راه را اين در رهست

مي گذشت و راه را در مي نوشت
هر چه پيش آمد از آنجا مي گذشت

راز پرده مرورا حاصل نشد
رنج برد او و در آن واصل نشد

ديد پيري روي او مانند نور
دختري در پيش و گشته با حضور

پيش پير آمد بلب خاموش شد
در صفاي پير او مدهوش شد

از چه مدهوش آمدي نزديک من
پيش آي اکنون تو در ره يک زمن

چون شنود احوال او آن ماه روي
از سر عشق آمد او در گفت و گوي

راه مي بين و روان شو مردوار
جهد کن تا دل نماند در غبار

اوستاد ما در آنجا راز بين
آنگهي اسرار کلي باز بين

در گذر از پرده و او را نگر
کز پس پرده بسي راز دگر

بر گذشتم زو شدم در پرده باز
پرده ديگر دريدم هم بناز

در ميان پرده خضرا صفت
برتر از ادراک و وهم و معرفت

از کمال صنع و از تف نظر
راه او شد در زمان نزديک تر

بود نوري از تجلي در وصول
اين مگر فهمي کند صاحب قبول

در ميان نور پيري زنده ديد
ذات او اندر يقين پاينده ديد