اشتر نامه عطار

جان خود اندر ميان نه بهر او
چند باشي پيش شه در گفت وگو

بيش ازين دعوي هشياري مکن
بعد ازين گفتي ميفزا در سخن

هر دو يکسان گشته در ذات صفات
چون کنم اين دامن اين ساعت صفات

جوهري بيني عجايب در نفس
هر دو عالم نيست شد زين دسترس

اين چنين از عشق جوهر سرنگون
اوفتاده در ميان خاک و خون

از کمال سر او آگاه شو
بر سر راهي دمي در راه شو

تامگر اين جوهرم حاصل کنند
خويشتن در روي من واصل کنند

هر که اين جوهر ز من دارد طلب
پيش من آيد ز اول در تعب

جوهري اين را چو در بازار کرد
بس دل و جان را که او ايثار کرد

گفت آن ديوانه مرد با ادب
من چو تو اي شاه بودم در عجب

آنچه تو داني که دريابد بکل
هر که باشد در بن اسرار کل

سرنهادم در ميان برخيز و رو
بيش از اين با من چنين مستيز ورو

هر چه بودم ترک کردم در هلاک
از هلاک خود ندارم هيچ باک

من ز بهر ان کنم اين را طلب
تا کسي اين را نباشد در طلب

شاه گفتا من چنين گفتم بتو
در اين معني چنين سفتم بتو

زير دارت رفت بايد اين زمان
پس بشکرانه نهي جان در ميان

اين ز اسرار منست آگاه و بس
چون شود هرگز کسي در راه بس

جان خود در باز اندر راه او
تا شوي شايسته درگاه او

جان خود در راه او قربان کند
روي اندر جوهر تابان کند

سر جوهر از شه او در يافته
از براي او بکل بشتافته

کم فتد زين گونه صاحب دولتي
در ميان عشق جانان قربتي

وارهان ما را تو از جور فراق
در ميانه من شدم بر اشتياق

دست آن درويش بگرفت و ببست
نامراد آنجا بکلي در شکست

زود آن درويش را بر پا نشاند
گرد او برگشت تا در وي براند

چون که آن درويش شد تسليم شاه
ناگهان آمد عنايت در پناه