ديوان صائب

در سينه نهان گريه مستانه نگردد
سيلاب گره در دل ويرانه نگردد

روزي به در خانه او بي طلب آيد
درويش اگر بر در هر خانه نگردد

صائب شرر جان چه کند در تن خاکي
چون شعله نفس در جگر سنگ برآرد

در فقر وفنا کوش که جمعيت خاطر
فرش است در آن خانه که اسباب ندارد

در چشم غلط بين تو ديوست وگرنه
در شيشه فلک غير پريزاد ندارد

در خانه در بسته حضور ست فزونتر
رشک است بر آن کس که دل شاد ندارد

دل در خم آن زلف ندانم به چه روزست
در خانه تاريک گهر رنگ ندارد

در سينه عشاق هوس راه ندارد
در مجمر ما شعله خس راه ندارد

انديشه تکليف در اقليم جنون نيست
در کوچه زنجير عسس راه ندارد

اي هرزه درا در گذر از همرهي ما
در قافله عشق جرس راه ندارد

چون آبله در ظاهر اگر رنگ ندارم
در پرده غيب است بهارم چه توان کرد

در سايه شمشاد و گل آرام ندارد
تا آب روان سرو ترا در نظر آورد

در هر هنري دست دگر بود چو سروم
در جيب ز افسردگيم زنگ برآورد

در نشأه سردرگم جان را نبردم
هرچند که در جام من اين باده کهن شد

در بزم نگاري که ز خود صبر ندارد
در خلوت آيينه چه پرداخته باشد

در آب حيات آمده بر سنگ سبويش
در بحر حبابي که نفش باخته باشد

مکتوب مرا در بغل خود که گذارد
در کوي توگر رخنه ديوار نباشد

آن بلبل مستم که اگر در شکن دام
در بال گره افتدش ار دانه نداند

در کام ودهن آب شود ميوه جنت
در دل چه خيال است که پيکان تو يابند

هر چند که در پرده شرمندنکويان
چون باز نظر دوخته در فکر شکارند

در ريختن دل همه چون باد خزانند
در پرورش جان همه چون ابر بهارند

تا حسن گلو سوز تو در جان شرر افکند
در سينه من داغ مکرر سپر افکند

در دامن تسليم در آويز که چون تاک
هردم نتوان دست به شاخ دگر افکند

در قبضه آه است کليد در مقصود
اي واي به من صائب اگر آه نمي بود

گر در بغل غنچه فردوس درآيم
چون چاک گريبان قفس در نظر آيد