اشتر نامه عطار

هر که اينجا در طلب نشتافت او
اندر آن جا همچو يخ بگداخت او

هر که اينجا چشم ديده باز ديد
هيچ غيري را در آنجا او نديد

هر که آنجا عشق رويش وانمود
گوئيا در اول و آخر نبود

هر که اينجا محو گردد در عقول
بگذرد از گفتگوي بوالفضول

تخم اگر در شوره کاري ندروي
تا سخن هرگز نگوئي نشنوي

هر که اين اندک حسابي آورد
در يکي معني کتابي آورد

آنچه تو داري در ايشان هست هم
ليک از روي معاني هست کم

هر دم از راه دگر آيد برون
کي برد راز معاني در درون

گر درونت همچو دل صافي بود
در عقول خويش کم لافي بود

هست اين صورت فرومانده بخود
گاه در نيکي و گاه مانده بد

چيست اين صورت عجايب در عجب
کاه مکر و گاه زرق و گه تعب

صورت تو معني جان گم بکرد
در خلاف اين بسي انديشه کرد

ديد اول ديد آخر جمله خود
او خدا بود و خدا او در احد

جمله را در خويشتن يکسان بديد
نه چو تو صورت بداو هرسان بديد

چون يقين دانست صورت هيچ بود
در گذشت از وي که ره پر پيچ بود

چون يقين دانست صورت بر فنا
در فناي کل رسيد اندر بقا

راه خود را برتر از راه کسان
کرد ترتيبي حقيقت در عيان

اين رهي بر شرع او آسان نهاد
او در معني بکلي برگشاد

راه راه اوست گر تو عاشقي
در کمال راه او گر لايقي

تا ترا نوري کند همراه را
بدرقه باشد ترا در راه را

شرح او هرگز نداند خويش بين
شرح او در يافت مرد پيش بين

شرح او در شرح باشد بي خلاف
هر چه نه اين باشد آن باشد گزاف

شرح آن موسي چو در تورات ديد
راه خود از شرح و وصفش باز ديد

شرح او عيسي چو در انجيل يافت
لاجرم بر دانشش تعليل يافت

مرتضي او را بجان دلدار شد
لحمک لحمي از آن در کار شد