اشتر نامه عطار

نامرادي و مرادي اين جهان
تا بجنبي بگذرد در يک زمان

گر ترا گويد که جان درباز خيز
جان خود را در ره او پاک ريز

ليک اين راه کسي باشد که او
در ميان ما بود بي گفت و گو

جمله را يک داند و يک بيند او
يکزمان در عشق خود ننشيند او

در بلاي عشق او آرد قدم
بگذرد از کفر و از اسلام هم

جهد کن تا نيک باشي در زمان
جان خود از حرص دنيا وارهان

بود با نابود خود پيوند کن
نه در آنجا خويشتن دربند کن

چون در آخر راه بر حق آمدست
عاقبت جان راه بين حق شدست

جملگي ره درويست اي بيخبر
باز کن زين خفتگي در دل نظر

صورت از عقلست و جان عشق دان
عشق آمد در نشان او بي نشان

عاقبت انديش و آنگه شو فنا
تا رسي آنگاه در عين بقا

اول و آخر در آنجا مي طلب
راه عزت را تو يکتا مي طلب

اصل اينست در جهان جان ستان
چون فنا گردي بيابي جان جان

هر که او در عاقبت انديشه کرد
راه بيني از خدا او پيشه کرد

جهد کن تا عاقبت آيد پديد
راز او در عاقبت آيد پديد

جان و دل در عاقبت مقصود يافت
بعد از آن او عاقبت معبود يافت

جهد کن تا نيک و بد بيني از او
تا در آخر عاقبت بيني ازو

هر که او در عاقبت کل بازگشت
از جهان جان ستان بيزار گشت

در ازل بنوشت هم خود باز خواند
هم بگفت او جمله هم خود باز خواند

روح را در عاقبت آنجا رهست
تا نه پنداري که راهي کوته ست

چون در آنجا روح ره آهنک کرد
بعد از آن آن جايگه آهنک کرد

راز بين گردد ز دنيا بگذرد
بعد از آن در سوي عقبي بنگرد

چون مقام خويش بيند در فنا
آن فنا باشد بکل عين بقا

زان عدم بسيار گفتند در زمين
اين نداند جز که مرد راه بين

هر که اينجا باشد اندر عز و ناز
اندر آنجا اوفتد او در گداز