اشتر نامه عطار

اين بگفت و گشت ناپيدا ز چشم
در گذشت از نزد من دور از دو چشم

لشکري کردم بسي از هر کنار
عز خود در ذل کردم اختيار

در بن اين گور مي برم بسر
عاقبت چون عمر من آمد بسر

زين جهان بيوفا بيرون شدم
خاک گشتم در ميان خون شدم

دفن کردندم در اينجا زير خاک
تا چه آيد بعد از اين از حي پاک

پس عصا در گور زد گفتا که قم
روح گرداي خاک پس از جابجم

اي زدم دم در دميده خاک را
زنده کرده خاک روح پاک را

اي بتو زنده شده جان در تنم
اي بتو بينا دو چشم روشنم

جمله گفتند اينزمان در پيش کوه
چشمه اي آري برون تو باشکوه

گفت عيسي کين دگر خود راست شد
از خدا افزون در ايشان کاست شد

پس عصا در دست خود محکم بداشت
هر دو چشم خويشتن بر که گماشت

اين بگفت و زد عصا بر سنگ کوه
کوه در ارزش درآمد باشکوه

هست اين آب از بهشت جاودان
بر مثال آب حيوان در جهان

صاحب تفسير و اسرار و قلم
در ميان قوم گشته چون علم

خلق گفتند آنزمان در گفت و گو
هر چه ميگويد جواب آن بگو

روشنم گردان و با من باز گوي
در معني بر فشان و راز گوي

از جلال خود نظر بر وي فکند
آتشي از شوق خود در وي فکند

جوهري بد از لطافت روشني
ذات خود پيدا در آن بد بي مني

در طلب آمد پس آنگه جوش کرد
جرعه از جام جلالش نوش کرد

در طلب بر خود بگشت او هفت بار
هفت پرگار فلک شد آشکار

همچنان در جلوه بود آن نور پاک
پس نظر افکند از بالا بخاک

نور پيدا گشت و شد ظلمت نهان
کرد پيدا نور در روي جهان

اصل و فرعي در ميان آمد پديد
تا همه روي جهان آمد پديد

خاک و آتش سخت در پيوست کرد
تا از آن روي زمين را سخت کرد

آفتاب از وي قمر بستد روش
يافته در دور گردون پرورش