ديوان حافظ

غبار غم برود حال خوش شود حافظ
تو آب ديده از اين رهگذر دريغ مدار

حافظ انديشه کن از نازکي خاطر يار
برو از درگهش اين ناله و فرياد ببر

وفا خواهي جفاکش باش حافظ
فان الربح و الخسران في التجر

حافظ سخن بگوي که بر صفحه جهان
اين نقش ماند از قلمت يادگار عمر

حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را
که ببين مجلسم و ترک سر منبر گير

بيا که بلبل مطبوع خاطر حافظ
به بوي گلبن وصل تو مي سرايد باز

گرد بيت الحرام خم حافظ
گر نميرد به سر بپويد باز

ز جور چرخ چو حافظ به جان رسيد دلت
به سوي ديو محن ناوک شهاب انداز

ميان عاشق و معشوق هيچ حائل نيست
تو خود حجاب خودي حافظ از ميان برخيز

نام حافظ گر برآيد بر زبان کلک دوست
از جناب حضرت شاهم بس است اين ملتمس

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافيست
طبع چون آب و غزل هاي روان ما را بس

به هيچ ورد دگر نيست حاجت اي حافظ
دعاي نيم شب و درس صبحگاهت بس

گفتمش زلف به خون که شکستي گفتا
حافظ اين قصه دراز است به قرآن که مپرس

مريد طاعت بيگانگان مشو حافظ
ولي معاشر رندان پارسا مي باش

ساقي چو شاه نوش کند باده صبوح
گو جام زر به حافظ شب زنده دار بخش

کيست حافظ تا ننوشد باده بي آواز رود
عاشق مسکين چرا چندين تجمل بايدش

دل حافظ که به ديدار تو خوگر شده بود
نازپرورد وصال است مجو آزارش

کمان ابروي جانان نمي پيچد سر از حافظ
وليکن خنده مي آيد بدين بازوي بي زورش

چرا حافظ چو مي ترسيدي از هجر
نکردي شکر ايام وصالش

شعر حافظ همه بيت الغزل معرفت است
آفرين بر نفس دلکش و لطف سخنش

دواي تو دواي توست حافظ
لب نوشش لب نوشش لب نوش

ساقيا مي ده که رندي هاي حافظ فهم کرد
آصف صاحب قران جرم بخش عيب پوش

بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ
خزانه اي به کف آور ز گنج قارون بيش

اي حافظ ار مراد ميسر شدي مدام
جمشيد نيز دور نماندي ز تخت خويش

جبين و چهره حافظ خدا جدا مکناد
ز خاک بارگه کبرياي شاه شجاع