اشتر نامه عطار

خوي با مرغان ديگر کرده بود
روي در هر جايگه آورده بود

زحمت مرغان ديگر او نداشت
هر زمان در مسکني سر ميفراشت

از قضا يکروز مرغي چند ديد
از هوا در سوي آن مرغان پريد

ميوه هاي رنگ رنگ از شاخسار
او فتاده در ميان جويبار

بلبل و قمري در آنجا بيشمار
بر نشسته بر سر هر شاخسار

سبزه هاي خوب و خوش رسته در آن
چشمه هاي نازنين، آب روان

شاهباز از روي چرخ آنجا بديد
بانک آن مرغان در آنجاگه شنيد

در نشاط آمد چو آنجا جاي ديد
چون بهشتي مسکن و ماواي ديد

شاهباز آمد بدام او نشست
در کشيد او دام و پايش هر دو بست

شاهباز از جاي خود پرواز کرد
پاي ها در بند و پرها باز کرد

گفت آوخ کار من از دست شد
چون کنم چون پاي من در شست شد

چون کنم تا خود برون آيم ازين
من چه دانستم که افتم در کمين

مرد صياد آمد آنگه در برش
دست کرد و بر گرفت انگه پرش

گفت اين را من به پيش شه برم
کام خود را باز در چنگ آورم

وقت آن آمد که غمها در گذشت
با که گويم اينزمان من سر گذشت

وقت آن آمد که فرزندان من
در خوشي بينند جسم و جان من

شاد باش و راه را در پيش گير
آنگه از سلطان مراد خويش گير

سالها خونابه پر خورده ام
رنجها در دام بازي برده ام

آنشب او را در قفس کردش بخواب
روز ديگر چون برآمد آفتاب

اين کجا بد از کجا دريافتي
مژدگاني اين زمان در يافتي

در زمان درخواست از گنجينه دار
گفت اکنون پيش آور تو کنار

هر دمش صياد دولت پيش بود
در ميان عز و دولت بيش بود

هر زمان در خويش عزت بيش کن
چاره اين درد جان ريش کن

اي تو شهباز و ز شه گشته جدا
در ميان خلق گشته مبتلا

شاهباز حضرت قدسي به بين
ذره از راه خود شو در يقين