اشتر نامه عطار

هر يکي بر اشتري ديگر سوار
برگرفته در کف خود يک مهار

تيغها در دست پر سهم آن دو تن
حمله آوردند، بر آن هر دو تن

تاچه آيد از پس پرده برون
در دلش مي زد عجائب موج خون

گرد ايشان در گرفتند چون حصار
زخمها کردند بر آن دو سوار

ناگهان اين کر بخفت اين جايگاه
خواب او را در ربود و شد ز راه

بيخبر چون مرده بر روي خاک
گرچه من بودم در آنجا خوفناک

من ورا بيدار کردم در زمان
تا رويم اندر پي آن همرهان

دست اين مسکين به بستند اينچنين
خار در پهلو شکستند اين چنين

خويش را در امن ديدم زين دو تن
کم نمي گفتند چيزي از سخن

روي در وي کرد پير سبزپوش
شربتي دادش که بستان و بنوش

بر در حق بوده ام من سالها
تا همه معلوم کردم حالها

تا مگر ره در خدا داني برم
دين دار از امت پيغمبرم

چند پاره دفتر از درد فراق
ساختم از خويشتن در اشتياق

روي خود را آوريدم در حجاز
تا برآرد حاجت من کارساز

روي در کر کرد پير سبزپوش
دست زد بر لب که يعني شو خموش

عقل آمد مر ترا آگاه کرد
جان تو در حال قصد راه کرد

چند گويم چون نه تو مرد دين
چون کنم چون تو نه در درد دين

در غم دنيا گرفتار آمدي
خاک بر فرقت که مردار آمدي

باز ماندي در طبيعت پر هوس
اندرين ره کت بود فريادرس

باز ماندي اندرين راه دراز
در نشيبي کي رسي اندر فراز

باز ماندي در بلا خوار و اسير
ان هذا کل، في يوم عسير

باز ماندي همچو خر در گل کنون
کي بري از گل تو آخر ره برون

اي گرفتار طبيعت چار سو
باز ماندي در جهان گفت وگو

شاه بازي بود پرها کرده باز
بود پران در هواي عز و ناز

دايما از عشق در پرواز بود
گاه با گنجشک و گه با باز بود