اشتر نامه عطار

حق تعالي گفت با آدم براز
کاي خطا کرده، بمانده در نياز

بار ديگر کرد حق، با او خطاب
تا چرا خاموش کشتي در جواب

در نگر اي راه بين تاشان چه بود
حق تعالي بود با ايشان نمود

سر گندم در درون نطفه بين
تا شود جمله گمان تو يقين

هست دنيا بر مثال کژدمي
ميزند او نيشها در هر دمي

هست دنيا کشتزار آن جهان
تو در اينجا نيز تخمي برفشان

در سرانديب او فتاده بيقرار
روز و شب گريان شده از عشق يار

بود سيصد سال آدم در گناه
ربنا ميزد ميان خاک راه

مصطفي در خواب او را، رخ نمود
مي خراميد و برخ فرخ نمود

کرده آدم ببخش و در گذار
کرده او پيش چشم او ميار

در زمان آمد ندا کاي صدر کل
مهدي اسلام و هادي سبل

در زمان آدم بجست از خوابگاه
ديد حوا را عجب آن جايگاه

دست را در گردن او آوريد
خونشان از هر دو ديده مي چکيد

اول و آخر توئي در کل حال
پادشاه مطلقي و بي زوال

گوش کن اي هوشمند راز بين
در حقيقت خويشتن را باز بين

در جهان قدس هر دم مي خرام
تا شود کارت همه يکسر تمام

خسرو و گل فاش کردم در صور
معني آن باز دان اي بيخبر

هست اسرارم در آنجا سر جان
ديده ام معشوق خود عين عيان

گر الهي نامه، در چنگت فتد
از وجود خويشتن ننگت فتد

در نهان سر نهان دانسته ام
اين جهان و آن جهان دانسته ام

تا در آنجا جمع گردد قافله
سوي حج رانيم ما بي مشغله

کعبه مقصود را حاصل کنيم
در تجلي خويش را واصل کنيم

پس مهار عشق در بيني کني
بعد از آن آهنگ يک بيني کني

بحث با رهبان ديري برفکن
طيلسان لم يکن در سر فکن

در بن اين بحر بي پايان بسي
غرق کشتند و نيامد خود کسي