اشتر نامه عطار

تو چه داني که ايوب ضعيف
جسم خود در راه کرمان کرده ضيف

تو چه داني تا که موسي در بحار
کرد فرعون طبيعي غرقه زار

تو چه داني تا که جرجيس نبي
جان خود در راه او کرده فدي

تو چه داني که عيسي در تنست
برتر از روحست و نور روشنست

تو چه داني تا محمد در وجود
اولين و آخرين او بود و بود

اين تمامت در که پيدا آمدست
مظهر اعيان و اشيا آمدست

دين خود را در ره باطل منه
اين سخنها را ره باطل منه

هر که در راه محمد ره نيافت
تا ابد گردي ازين درگه نيافت

آنچه اسرار نهاني بد نگفت
راز حق در جان پاک خود نهفت

يک شبي در خواب ديدم روي او
عاشق و بي خود دويدم سوي او

خاک پاي او شدم در پاي او
کز دو عالم برتر آمد جاي او

دست من بگرفت آن شاه جهان
در دهان من فکند آب دهان

گفت اي عطار پر اسرار من
لايقي در ديدن انوار من

در ازل اين خرقه ات پوشيده ايم
پس شراب صرف کل نوشيده ايم

اي نموده جسم و جان از کاينات
هست در تاريکيت آب حيات

اي همه اسرار جانان کرده فاش
بيش ازين در صورت حسي مباش

گر درين صورت بماني زار تو
در ميان خاک افتي خوار تو

کارها در صورت و معني فتاد
عقل را با عشق ازان دعوي فتاد

نکته سر عجب پيدا نمود
هر دو عالم در دلم يکتا نمود

هيچ عاقل مرد دو رنگي نديد
ليک يک مي گشت در دو ناپديد

عقل چون عشق از برابر گاه ديد
در زمان از پيش تن شد ناپديد

جان خود در راه عشق ايثار کن
جسم خود از عشق او بر دار کن

در ميان آن فنا صدگونه راز
گفت با او ليک بي او گفته باز

جمله يک ذاتست اما بي عدد
جمله يک چيزست کلي در احد

از صفات و از مکان باشد خيال
جمله يک گردد نيايد در زوال