اشتر نامه عطار

گر عمر يک دره دار شرع بود
دائما در زهد و شوق و ورع بود

در دل او بود مکنونات غيب
زان برآوردي يد بيضا ز جيب

راز خود با هيچ کس هرگز نگفت
در شبانروزي يکي ساعت نخفت

موج ميزد در دلش درياي راز
بود او سر حقيقت بي مجاز

سالک آن باشد که در ياران او
دوست دارد مر وفاداران او

جان خود ايثار کردند از يقين
در گذشتند از مکان و از مکين

ذات چه بود جزو و کل با يکدگر
جملگي يک گشته در زير و زبر

عين چه بود در تجلي گم شدن
قطره نامانده و قلزم شدن

عشق چه بود ذات اشيا يافتن
در نهان سر هويدا يافتن

شمس چه بود پرتوي از نور ذات
از رموز عشق گردان در صفات

ماه چه بود سالکي حيران شده
در فناي او فتان خيزان شده

باد چه بود نيستي در نيستي
جهد کن تا تااندرين ره نيستي

بحر چه بود در مکنون دادنست
از وصال دل بر افتادنست

عقل چه بود پرفضولي گفتن است
در ناسفته بدانش سفتن است

خوف چه بود نقش صورت ديدنست
پاي تا سر در کدورت ديدنست

امن چه بود در حضور لامکان
اوفتاده محو کرده جسم و جان

ذوق چه بود در وصال خويش نه
جملگي يک گشته و پس پيش نه

حال چه بود بازگشتن در مکان
يافته سر معاني هر زمان

در درون کعبه خود را محو کن
راز جانان مي شنو تو بي سخن

ذات مخفي دان يقين اندر صفات
گاه اندر ذات و گه در کاينات

پنجمين مريخ را باشد ببين
از براي جان تو در خشم و کين

مشتري جامه کبود اندر ششم
پاي تا سر در تحير گشته گم

در سلوک هفتمين دايم زحل
تا کند او مشکلات چرخ حل

در تک اين دير حيران مانده
چون کنم دربند و زندان مانده

هر چه داري در نظر بت آن بود
بت پرستي مر ترا لابد بود