اشتر نامه عطار

در درون نفس چندين پيچ پيچ
مانده ام جان پرخطر بر هيچ هيچ

سير گشتم از جهان و خلق پاک
آرزويم ميکند در زير خاک

بي نيازا در نياز من نگر
وارهان جانم ازين خوف و خطر

رحمتي کن بر من آشفته کار
از خداوندي به بخشش در گذار

در دم آخر که خواهم آمدن
مر مرا اميد تو خواهي بدن

شومي و بي شرمي ما در گذار
کرده ما پيش چشم ما ميار

موسي از عشق تو شد برکوه طور
از کمال عشق تو در غرق نور

يک شبي در تاخت جبريل امين
خازن حق پيک رب العالمين

در گذر زين خاکدان تنگ ناي
زانکه مي خواند ترا امشب خداي

يک براق از نور حق آورده بود
در ميان صد هزاران پرده بود

روي او بر شکل روي آدمي
در ملاحت وز جلادت آن دمي

غلغلي افتاده در کون و مکان
زانکه اينجا ميرسد صدر جهان

آسمانها جمله در بگشاده اند
هر چه هست از بهر تو بنهاده اند

يکزمان در سوي آنحضرت خرام
تا شود کار همه عالم تمام

در زماني از مکان بگذشته بود
تا رسيد آنجا که آنجايي نبود

گفت اي آدم دل و جان در پناه
آدم بيچاره را از حق بخواه

موسي عمران ز شوق استاده بود
غرقه گشته در تجلي مينمود

از بلاي عشق جانم وارهان
امشب آور راز کلي در ميان

بعد از آن در پيش ابراهيم شد
گرچه جدش بود هم تسليم شد

چون صفات راه را بگذاشت او
هيچ چيزي در نظر نگذاشت او

پرتو نور تجلي شد پديد
در زمان شد ميم احمد ناپديد

در ميان آن فنا صدگونه راز
گفته با او سرها هرگونه باز

گفت يا رب امتم آزاد کن
جمله را در حشر تو دل شاد کن

چون محمد باز جاي خود رسيد
هر دو عالم در درون خويش ديد

سي هزار اسرار از سر کلام
در ميان آورد از بهر نظام