فرهاد و شيرين وحشي بافقي

ز باغ و راغ در کنجي خزيده
سري در زير بال خود کشيده

اگر گلگون در آن گردد عنان کش
وگر آنجا بود نعلش در آتش

دوان شد ناز در پيش خرامش
نيازي بود در هر نيم گامش

در انديشيد شيرين با دل خويش
که جاني با هزار انديشه در پيش

که تا در ذهن مي زد فکر پر کار
به خارج خشت آخر بود در کار

جهان در قبضه تسخير دارد
بسا شاهان که در زنجير دارد

برو گر زين دو در ذاتت يکي نيست
که در دستت کمند زيرکي نيست

از آن نامش که جنبش در زبان بود
اثر در حل و عقد استخوان بود

از آن جنبش که در ارکان فتادش
تزلزل در بناي جان فتادش

هوس را در گريبان اخگر افتاد
صبوري را خسک در بستر افتاد

ازين جانب دواند تير در شست
شود ز آنسوي مرغ کشته در دست

بلي چون آرزو در دل نهد گام
نظر گردد مجاور در ره کام

خوش است اميد و اميد خوش انجام
که در ريزد به يکبار از در و بام

خيالش در دلش هر دم ز جايي
وزانش هر نفس در سر هوايي

ز سويي حسن در زور آزمايي
ز سويي عشق در زنجير خايي

چو حسن و عشق در جولانگه ناز
عنان دادند لختي در تک و تاز

نگهبانان ز هر سو در رسيدند
دو مرغ هم نوا دم در کشيدند

همه عالم فروغ عشق گيرد
در و ديوار نورش در پذيرد

از او در رشک گلزار ارم بود
دو گل در وي به يک مانند کم بود

که کس چون من نيفتد در پي دل
نبازد عمر در سوداي باطل

رخت خورشيد را در تاب کرده
لبت خون در دل عناب کرده

کسي را کاندر آنجا ديده در بود
سراسر دشت و صحرا در نظر بود

گر او در سينه جاي دل نهد سنگ
تنش چون دل نهم در سينه تنگ

چو فرهاد آرزو را در درون کشت
کليد آرزوها يافت در مشت

گرت سيم و زري در کار باشد
از اين در خيل ما بسيار باشد

بگفتا جان در اين ره بر سر آيد
بگفتا باله ار جان در خور آيد

بلي ز آن مي که در کامش فرو ريخت
نميرد، کآب خضرش در گلو ريخت

همه در فکر خويش و کام خويشند
همه در بند ننگ و نام خويشند

ولي در دفع تهمت ناشکيب است
که گفت اسلام در دنيا غريب است

در اول نکهت و تابش ببردند
در آخر ز آتشي آبش ببردند

که آن گوهر که در خورد شهان بود
چودل در سينه پاکش نهان بود

سر گردن کشان در چنبر او
رخ شاهان عالم بر در او

يکي را سر نهد در دامن دوست
يکي را خون کند در گردن دوست

نه از کس آتشم در خرمن افتاد
که اين آتش هم از من در من افتاد

به گلچينان در گلزار بستم
هوس را آرزو در دل شکستم

مگر تا زهر در کامي نريزي
به عشرت باده در جامي نريزي

سگ افکن در پي آهو به هر سو
همه در پويه چون سگ ديده آهو

ز مژگان رخنه کن در خانه دل
ز صورت شعله زن در خانه زين

چو شيرين کوهکن را پرده در ديد
به شيريني از او در پرده پرسيد

چو بحر معني آيد در تلاطم
شود اين صورت معني در او گم

چو در آيينه ات نقش جمالم
در آمد کش چنان نقش مثالم

زماني در شگفت از آن بيان ماند
جوابي بودش اما در دهان ماند

همي مي در قدح ريزيد تا مست
شود هر کس که در اين کوه سر هست

غم ديرين مگو در سينه دارم
که در ساغر مي ديرينه دارم

که مه را مشتري در کار باشد
نه هر انجم که در رفتار باشد

هفت اورنگ جامي

چون يکي زان دو لام شد مدغم
در دگر چون دو گيسوي در هم

بود کل جهان در او مستور
کرد در کل به ذات خويش ظهور

کل در او عين اوست او در کل
عين کل همچو آب اندر گل

آب در گل گل است و گل در آب
عين آب اين دقيقه را درياب

اي جهاني به کام از در تو
کام خواهم نه دام از در تو