ديوان صائب

فراغبالي در تنگناي چرخ مخواه
همان به است که در بيضه بال وپر ندهند

به طوف کعبه رود بت در آستين صائب
کسي که با خودي خويش در نماز شود

به روي دولت بيدار در مبند از خواب
که وقت صبح در آسمان گشاده شود

ز بخت خفته مکن شکوه در طريقت عشق
که بخت خفته در اينجاست چشم خواب آلود

گهر به خامه من همچو اشک در تاک است
چه سود جوهريي در نظر نمي آيد

در آستين بخت بلندست اين کليد
نتوان به زور دست در فيض باز کرد

گرديد شيرمست در اينجا ز جوي شير
هرکس پياله اي دو سه در ماهتاب زد

در واديي که خضر در او موج مي زند
ما ايستاده ايم که بانگ درا رسد

در عهد ما که در گره افتاده کارها
مشکل به داد آبله ها نيشتر رسد

در مغز عاشقان نبود آرزوي خام
در آفتابروي، ثمر زود مي رسد

در سينه مي زند نفس خويش را گره
هرکس که در حقيقت اين راز مي رسد

در اولين قدم پر جبريل عقل سوخت
هر پا شکسته اي به در دل نمي رسد

چون ديد گل به ديده شبنم بقاي عمر
در بوته گداز در آمد گلاب شد

در اصفهان ز طبع رواني مدار چشم
در خاک سرمه خيز کسي چون نفس کشد

در زلف دود شعله حصاري نمي شود
بيهوده ابر پرده در آن ماه مي کشد

آب حيات در قدح خضر خون شود
روزي که آب تيغ مرا در گلو چکد

در شيشه کرده است مرا خشکي خمار
در موسمي که مي ز هوا مي توان رساند

در هيچ بزم خون ندهد نشأه شراب
اين باده در مقام رضا مي توان رساند

از همت بلند اثر در جهان نماند
يک سرو در سراسر اين بوستان نماند

آزادگان که سر به فلک در نياورند
در آرزوي دام تو ودانه تواند

بر روي خويشتن در حاجت گشوده اند
بر سايل آن کسان که در خانه بسته اند

در پله صفاي نظر خوب وبد يکي است
بر هيچ روي آينه را در نبسته اند

در خاک اهل شوق همان در کشاکشند
مانند خواب نقش به بستر نبسته اند

در زير خاک غنچه نسازند بلبلان
بالي که در هواي چمن باز کرده اند

در حيرتم که نغمه سرايان اين چمن
در گل بغير خنده بيجا چه ديده اند