اشتر نامه عطار

اي بتو روشن تمام کاينات
آدم مسکين شده گم در صفات

آنچه ما دانيم از نيک و بدي
حکم کرده در ازل الا الذي

چشم بگشاي اي امين راه بر
کار عالم را تمامت در نگر

انبيا بودند سر غوغاي عشق
جان فدا کردند در سوداي عشق

در ملامت ها که آمد جمله شان
از نشان جسم گشته بي نشان

آنچه آمد از بلا بر انبيا
در ره معشوق از جور و جفا

اول آدم از عزازيل لعين
در گمان افتاد از راه يقين

ديگر ابراهيم را از تف نار
غرقه گشته در ميان نور نار

در نگر کايوب ابدال ضعيف
مانده اندر کرم تن زار و نحيف

باز بنگر تا که عيسي چند بار
آوريدند آن سگان در زير دار

باز بنگر تا سر ختم رسل
چند ديده خويش را در عين ذل

جان خود را بر رخ جانان فشان
در ره مردان چو ايشان جان فشان

تا بگنج ذات مخفي در رسي
همرهان رفتند و تو مانده پسي

اي اناالحق گفته بي لفظ و زبان
در دلم پيدا و از ديده نهان

اي جلال و قدر تو دانسته تو
در ازل هم قدر تو دانسته تو

آفتاب از شوق تو در تک و تاب
خيمه کرده بي ستون و بي طناب

تا ز جايي راه يابد سوي تو
در نفسها ميزند اوهوي تو

از پس پرده ترا جويان شده
اوفتاده در ره و حيران شده

کوه را کوه غم و اندوه و درد
در دل و پايش فرو رفته بگرد

ميرند هر لحظه بحر از شوق جوش
تا کند در وصالت را بگوش

هر شجر کان از زمين آيد برون
مي شود در راه عشقت سرنگون

جمله در اطوار و ادوار و خورش
عقل اينجا مي کند زان پرورش

در سوي هر ذره چون بنگرم
از هويدائيت آنجا ره برم

عشق راهم مينمايد هر نفس
عقل مي اندازدم در باز پس

چون يقينم شد که جانانم تويي
محو گشتم در تو، بردار اين دويي