هيلاج نامه عطار

چنان در مغز جان بيهوش بين است
حقيقت اينزمان خاموش بين است

جهاني پر غريو و گفت و گويست
هزاران سر در اينمعني چو گويست

مرا بيم عوام الناس باشد
از آن در صورتم وسواس باشد

مراد او بکن امروز اتمام
که خواهي برد در روي جهان نام

بکن اتمام و کارش کن که داني
حقيقت در يقين بسيار داني

چه خواهد کرد اين در ملک بغداد
که افتادست اين مر بودش آباد

مرا بر گوي حال اين يگانه
چه خواهد کرد در عين زمانه

عوام امروز مي بيني يقين تو
در اينجاگاه پير پيش بين تو

همه در گفت و گوي ما شده باز
چه بايد کرد اينجا گو مرا باز

ندارد عقل از آن نادان راهست
فتاده اين زمان در عين جاه است

که چشم من در اين اسرار افتاد
شدم من از وجود خويش آزاد

چو ديدم روي او ديدم حقيقت
نمود سر بيچون در شريعت

سخن کاينمرد گفت از بود بود است
که ذات جسم و جان در کل نمود است

فراقي در وصال باز ديده است
وصال آنگاه کلي باز ديده است

وصالش در فراق آمد پديدار
نمي بيني همي جز ديد دلدار

مرا بود اينزمان اين يار رهبر
تو نيز ار گفت او در عشق ره بر

مرنجان خويشتن گر بود اوئي
که با او اينزمان در گفت و گوئي

تو اوئي او ترا و مي نداني
که من با او عيانم در نماني

منم او را و او با من يقينست
که او در من حقيقت رازبين است

ز بهر من در اين بغداد آمد
که کل از جسم و جان آزاد آمد

چو حق او راست پس مطلق چه گويد
بجز حق در درون او که گويد

بسي راز است او را اندر اينجا
بهل تا زود بگشايد در اينجا

اناالحق ميزند در ديد يار است
مراو را ذات جانان آشکار است

حقيقت وقت من خوش بد در آندم
نمودم راز جانان من چو ديدم

چو در عين عيان من راز ديدم
وصال يار آنشب باز ديدم