ديوان صائب

نتوان در حرم و دير خدا را جستن
مگر اين گنج کسي در دل ويران جويد

هست اميد که نوميد نگردد آن کس
که ترا در دل و در ديده حيران جويد

صحبت صافدلان برق صفت در گذرست
هرچه داريد به مي در شب مهتاب دهيد

فسرده اي که در اينجا به داغ عشق نسوخت
در آفتاب قيامت کباب مي گردد

ز خامي آن که در اينجا به داغ عشق نسوخت
در آفتاب قيامت کباب مي گردد

هزار سبحه تزوير هست در گردش
در آن حريم که رطل گران نمي گردد

حضور قلب بود شرط در اداي نماز
حضور خلق ترا در نماز مي آرد

ز حرف حالت بي مغز را توان دريافت
که در پياله بود هرچه در کدو دارد

هميشه عيد بود در سراي آن قانع
که در نظر لب ناني چو ماه نو دارد

دل رميده بود در بغل بيابانگرد
که موج در دل بحر از کنار مي گذرد

در آفتاب قيامت توان به جرأت ديد
نظر دلير در آن روي ماه نتوان کرد

دلي که داشت در آن زلف دامها در خاک
ز خاکمال ره انتظار رفت به گرد

ز قيد عقل در اقليم عشق فارغ باش
که سايه در قدم آفتاب مي سوزد

فسرده اي که در اينجا به داغ عشق نسوخت
در آفتاب قيامت دوبار مي سوزد

ستاره در قدم صبح آفتاب شود
خوشا دلي که در آن جلوه گاه مي ريزد

چو وحشيي که گرفتار در قفس گردد
تمام عمر در انديشه رهايي شد

نمک به ديده گستاخ شبنم افشانند
در آن چمن که نگهبان در او احيا باشد

زسايلان در مسجد نمي شود خالي
در کريم محال است بي گدا باشد

چوداغ لاله در آغوش اوست کعبه مقيم
کسي که در قدم رهنماي دل باشد

اثر ز همت مستانه در شراب نماند
فغان که در گهر شاهوارآب نماند

چه باده شوق تو در ساغر شهيدان ريخت
که در زمين چو خم مي زجوش ننشستند

جماعتي که در اينجا نفس شمرده زدند
در آن جهان ز حساب وکتاب وارستند

به نقد جنت در بسته يافتند اينجا
به روي خلق گروهي که در فروبستند

ز ما سلام به دارالسلام دار رسان
که در زمانه ما خلق پنبه در گوشند

ز مکر طره شبگرد يار مي آيد
که در دو هفته در گوش را يتيم کند