هيلاج نامه عطار

ز وصلم برخور و هجران رها کن
پس آنگه روي در درگاه ما کن

ز وصلم برخور اينجا در حقيقت
يکي گردانم از کفر طريقت

تو وصلم در حقيقت داري اينجا
ولي از نقش برخورداري اينجا

منم اصل و منم وصل و منم يار
که اينک با تو ميگويم در اين دار

بدينمعني ترا ديدم دل و جان
مرا در بود خود اکنون مرنجان

چو در بود توام معبود مائي
درين دنيا زيان و سود مائي

زيان و سود ما اندر بر تست
حقيقت ذات تو هم در خور تست

کجا ما در خور ذات تو باشيم
بخاصه چونکه ذرات تو باشيم

بگويم هان جواب از روي معني
کنون چون حاضري در کوي دنيا

توئي در گفت و گوي جملگي ديد
حقيقت درمکان عين توحيد

تو هم جاني نمودي ساکن دل
درين آب و درين نار و در اين گل

ندانم هيچ بيروي تو اينجا
فتاده جمله در کوي تو اينجا

بگو با من که اينجا چون يقين باز
همه يکيست در انجام و آغاز

همه ديدار تست و غير نبود
همه ديدار تو در سير نبود

دگر خوني و در زو داشت کردار
برآري همچو خويشش بر سر دار

يکي را متعکف در کعبه داري
مر او را دمبدم پاسخ گذاري

يکي ديوانه داري دايما تو
نه بيند در جنون او جز ترا تو

بسي کردم ز تو در تو دمادم
حقيقت سرها با تو درايندم

به هر نقشي که آمد در برم باز
ترا ديدم حقيقت ايسرافراز

بسي خون خورده ام در پاکبازي
سؤالت کرده از سر فرازي

حقيقت سر ببازم در ره تو
اگر کلي شوم من آگه تو

در اين قال تو اينجا عقل شاد است
که با گفتن ورا اينسر فتاده است

تو باقي باش هم ساقي مرا دوست
که قرآن در حقيقت مغز بر پوست

تو بي منصور آنستي و گوئي
که در چوگان ذلفش همچو گوئي

مرا مقصود ازين گفتار اين بود
که تو گفتي منم در اصل معبود