هيلاج نامه عطار

خدا شد در خدائي زد اناالحق
ابا ذرات گفت او راز مطلق

بعشق خويش اينجا در نمودم
نمودم سر عشق خود ب آدم

بعشق خويش اينجا در نمودم
درون جمله خود گفت و شنودم

از اين ظلمت که تن خوانند بگريز
بنر ذات حق خود را در آويز

چو تن ديدي و جان بشناختي باز
تنت در سوي جان انداختي باز

چو نور افروزد اينجا صبحگاهان
نظر ميکن تو در خورشيد تابان

نه چنداني که چو نخور مي برآيد
کجا ظلمت در اينجا گه نمايد

حقيقت در خدائي رهبري تو
هم از کون و مکانت بگذري تو

چو در يکي جمال خود بديدي
چو ما اينجا وصال خود بديدي

چو در يکي تو باشي خود يقين دان
تو بود خويش از ما بيشکي دان

يکي دانست بود ما همه را
نهاده در درونه دمدمه را

چنان بيهوش و باهوشي از آن داشت
که بيشک در صور کون و مکان داشت

چنان خواهم که با من راز گوئي
سؤالم در شريعت باز گوئي

همه ذرات خود را دان تو کثرت
ز کثرت در گذر شو سوي وحدت

از آن گفتم که فرع صورت خود
چو مردان ديده ام در راه جان بد

بد از خود دور کردم تا بدانند
کنون در عشق فردم تا بدانند

ز کثرت در گذر وحدت نظر کن
نظر اينجا سوي صاحب خبر کن

بجز تو نيست اينجا در خيالم
زهي جان و دلم اندر وصالم

کسي کو جز تو بينم ديده دوزم
ز سر تا پاي در آتش بسوزم

اگر جز تو به بينم اندرين راه
مرا انداز جانا در بن چاه

بجز تو کس نبينم من بعالم
توئي در جسم من اينجا دمادم

ترا دارم درون در آشنائي
مرا جان و دلي بين خدائي

همه جوياي وصل تو در اين راه
همه گوياي وصل تو درينراه

تو خورشيد بگرد چرخ گردان
کواکب در تو محو مانده حيران

از آن شور است امروز اندر اينجا
که در نه چرخ هم شور است و غوغا