هيلاج نامه عطار

فرستادم ترا در عين مستي
که چون ماهي شديو خود پرستي

منم خورشيد و تو ماهي درينراه
ترا محو آورم آخر در اينراه

چو آخر محو گردانم نهانت
در اين پيدا بيابي سر جانت

منست او و منم ايشيخ جانم
در او گم گشت جان او شد جهانم

چو او در ذاتم اينجا زد اناالحق
نباشد جز که او پيوسته مطلق

مرا معبود اينجا آشکار است
حقيقت در دل و جانم نظاره است

چو من ديدار بنمايم در اينجا
نظرکردم همه من بودم اينجا

چو ديدار من ايجا باز ديدم
جمالم در جمال او بديدم

جلالم در تو پيدا شد نه بيني
مرا بشناس اگر صاحب يقيني

يقين پيش آر و بگذر از گمان تو
مرا بين در درون جان جان تو

تو شاهي بايزيد از قرب اعلي
حقيقت غرقه در نور تجلا

توشاهي بايزيدا اصل بنگر
مرا بين در درون و وصل بنگر

چنان دان بايزيد اينجا حقيقت
تو شاهي و الهي در حقيقت

که من جان توام اينجا يقين دان
چو جانت در درونت بيش بين دان

ترا جانم در اين جان و تن و دل
ترا آخر کنم ايشيخ واصل

ز جان اينجا نظر کن در دل خود
حقيقت عرش بنگر حاصل خود

چو ره بردي کنون در جسم و جانت
منم هم آشکارا و نهانت

نهاني بس هويداام درونت
منم در عشق کل صبر و سکونت

گلت بشگفت و نرگس بار آورد
وصالت در درون اين بار آورد

همه مائيم چه دار و چه زنجير
ولي در عشق کردستيم تأخير

وصال او يافت از ما در دل ريش
که ما را ديد اينجا حاصل خويش

بداني وصل کل در آخر کار
چو بردارم حقيقت پرده يکبار

چو در عين فنا يابي بقايت
يکي باشد ز ديد ما لقايت

چو من آنم کنون در وصف ذاتم
کجا گويم که من عين صفاتم

بما آدم در اينجا گشت پيدا
تو اوئي باز بين او را هويدا