هيلاج نامه عطار

يکي اند اين زمان در جملگي گم
همه چون قطره ايشانند قلزم

نگفتي عشق چبود عشق اينست
که ميداند که در ما پيش بين است

بجز من منگر اينجا در وجودت
که تا کون و مکان آرد سجودت

پس پرده مرا نور جلالست
زبانها جمله در ما گنگ و لال است

زبان عقل اگرچه گفت او برد
در اسرار ما راهست او برد

وليکن آخر کار اندر اينجا
فرو مانده نهاده سر در اينجا

يقين چون گنج يابي در خرابه
چه خواهي کرد آنجاگه قرابه

تو همچون کيميائي در دل و جان
بزن بر صورت و سکه بگردان

که من بودم درون جان منصور
اناالحق خود زده در عشق منصور

نمودار است اينجا صورت خاک
وليکن من توام در هستي پاک

که باشد خرمني در صورت من
نمودار است اعيان صورت من

چو ما در عشق خود پيدا نمائيم
حقيقت اينهمه زيبا نمائيم

حقيقت صورت عشقم چنين بود
يقين منصور در ما پيش بين بود

اناالحق ميزنم از سر مستي
نه همچون ديگران در بت پرستي

بت ما صورتست و در فنايست
دل ما جان شد و اندر بقايست

بت ما صورتست و گفت و گويست
يکي بود و يکي در جستجوي است

يکي شد در وصال جان و دل گم
ميان قطره اندر بحر قلزم

درينمعني عجب افتاد آن پير
نمي گنجد در اين اسرار تدبير

توئي منصور و با تو جمله باز است
در معني بر عطار باز است

اگر داني در اينجا راز خود باز
تو باشي و توئي هم عز و عزاز

در اشترنامه گفتم سر منصور
بنوعي ديگر است اين گفته مشهور

وليکن ايندگر اسرار حال است
کسي داند که در عين وصال است

چو نقش اندر نمود صورت افتاد
وليکن پرده در اينجا افتاد

چو آنجا نيز اينجا در يکي شد
يکي باشد ترا کلي يکي شد

يکي بد اولت در بي نشاني
کنون چون با نشاني را بداني